Een onvoorziene badgast

Had ik gezegd dat de deur van onze bungalow wordt afgesloten met een simpel hangslot? En dat hij uit niet meer bestaat dan wat hout en bamboe? Het is heerlijk teruggeworpen te zijn op deze eenvoud en het ontbreken van WiFi voelt bijna als een verademing. De wc spoelen we gewoon door met een plens water uit een bak ernaast en de douche heeft twee standen, aan en uit. Wakker worden in een bamboehut aan zee klinkt idyllisch maar gezien het feit dat achter onze bungalow een werkplaats is worden wij door suizende zagen en scheurende schuurmachines verre van idyllisch wakker geschud. Na een fantastisch tropisch ontbijt, bestaande uit pannenkoeken met banaan en nutella, gaan we op zoek naar een bounty strand. Een verlaten strand met wit zand, turquoise zee en een paar vruchtbare kokospalmen. We ploegen ons door heel wat meters strand wat bezaaid ligt met kapotte slippers, lege flessen, brokken piepschuim en stukken plastic en begrijpen niet waarom niemand dat opruimt. Als we na een half uur zwoegen eindelijk kennis maken met de koninging der bounty stranden ben ik even stil en maak een diepe buiging naar Hare Majesteit.. Het is hier zo ongelofelijk mooi, stil, afgelegen en paradijselijk! Zo'n prachtig ongerept stukje wereld, en dat helemaal voor ons alleen! Tenminste... Als we verwikkeld zijn in een vermakelijk potje patience, Blauwman zorgt even voor te veel frustratie, worden we verrast door een wel heel bijzondere badgast. Voor degenen die wel vaker op een bounty eiland het strand hebben moeten delen met een onvoorziene gast is het niks nieuws maar mijn mond valt letterlijk open als er onverstoord een waterbuffel, inclusief berijder, langs komt sjokken. Niet veel later volgt er een tweede buffel die ons met zijn passagier op de rug nonchalant passeert, alsof hij iedere dag twee halfblote mensachtige wezens op het strand tegenkomt. Drie maal is scheepsrecht want als ik bekomen ben van dit bizarre verschijnsel kijk ik zomaar recht in de ogen van buffel nummer drie, die, na waarschijnlijk een lesje geruisloos besluipen van de tegenstander, als uit het niets uit de bosjes lijkt te zijn geslopen. We kijken elkaar verrast aan en net zo plotseling als dat hij gekomen is verlaat hij het strand en trekt zich terug in de duistere jungle. Verbijsterd nemen we een duik in de verfrissende maar toch warme zee en we laten de realiteit even tot ons doordringen. Avontuurlijker dan dit kan het niet worden. Toch? Het is inmiddels halverwege de middag, de zon brandt op onze bolletjes en het water is op. Is dit het meeslepende einde en zullen we op deze onvoorstelbaar mooie plek in elkaars armen sterven van de dorst? Of zullen we gewoon naar onze bungalow terug gaan, een frisse douche nemen en fit aanschuiven voor de lunch? Het is lastig en de keuze valt ons zwaar maar we besluiten toch om voor optie twee te gaan en opgelucht nemen we afscheid van deze onvergetelijke plek. Op het terras gaat Jordie samen met Blauwman de strijd weer aan terwijl ik het sprookjesachtige verhaal van onze reis versla. De middag sleept zich langzaam voort en wij doen ons luierend tegoed aan traditionele gerechten en lokaal bier terwijl de zee onstuimig onder ons door golft. De middag gaat geruisloos over in de avond en na een kort schoonheidsslaapje nemen we opnieuw plaats op het eenvoudige maar magische door de maan beschenen terras. We praten, lachen, drinken en kaarten terwijl de avond vordert en we hebben weinig moeite met het verorberen van zo'n vers visplateau dat het me niets zal verbazen als Sebastiaan en zijn vriendjes haastig het bord verlaten en een sierlijke duik in zee zouden nemen. Als onze bordjes leeg en buikjes rond zijn en het tegen middernacht loopt vangen we enkele subtiele signalen op die erop duiden dat de crew naar bed wil. Er wordt demonstratief een hangmat uitgehangen en er wordt uitgebreid gegaapt. Het voelt alsof we op schoolkamp zijn want nog voordat we goed en wel in bed liggen wordt door de ' hoofdmeester' het licht gedoofd.