Hectisch Hanoi deel I

Goedemorgen! Onze stoelgang gaat niemand wat aan, daarom begint dit verhaal bij het ontbijt. Onder het genot van een gevuld omeletje bespreken wij onze plannen van vandaag. Vanavond vliegen we naar Hanoi en voor die tijd willen we in Vientiane nog naar het COPE center. Dit kleine museumpje verteld het verhaal van het Laotiaanse plattelandsvolk dat lijdt onder de gevolgen van de aanwezigheid van vele unexploded ordanance, UXO's. Helemaal in Jordie, a.k.a. mister Bomsquat, zijn straatje. Na een loeihete douche pakken we dampend de backpacks in en laten die achter bij het hotel zodat we, ondanks de extra bierkilo's, vederlicht op stap kunnen. We worden geconfronteerd met de zieligheid van de mens als we een man met een klein aapje aan een lijntje tegenkomen en de ongelooflijke teringzooi op straat gade slaan. Uiteindelijk komen we bij het museum aan, wat op het terrein van een revalidatiekliniek is gevestigd. De expositie toont het belang aan van het voorlichten van de bewoners en het onschadelijk maken van deze UXO's. Er liggen hier meer bommen dan in de hele tweede wereldoorlog bij elkaar zijn gegooid!!! Er worden persoonlijke verhalen verteld van mensen of nabestaanden die slachtoffer zijn geworden van de vele explosieven die op het platteland in Laos verborgen liggen. Mensen die jarenlang zonder armen en benen hebben geleefd en door middel van protheses weer mens kunnen zijn, ouders die hun kind niet hebben kunnen redden die bij een bomexplosie aanwezig was... Ontzettend indrukwekkend maar ook onvoorstelbaar. Kinderen die op het land moeten zoeken naar schroot om geld te verdienen en die een bom zien als oud ijzer, BOEM! Als we buiten zijn heb ik echt behoefte aan afleiding want wie hier fluitend weer naar buiten loopt moet wel van steen zijn. We maken een wandeling langs de Mekong, daar heb je hem weer, en eindigen op een dakterras met uitzicht over de rivier en het aan de overkant liggende Thailand. Uiteraard moeten wij als eigenwijze Hollanders een plekje in de volle, gloeiende zon hebben want elk straaltje zon is er één. Zwetend werken wij ons, al etende met stokjes (!!!), een weg door de pittige cashewnootsalade en een overheerlijke Pad Thai. Als we bij het hotel terug zijn heb ik nog tijd om lekker in de zon een boekje te lezen en als een vis in een kom probeertJordie van den Hogenband zijn record rondjes zwemmen te verbeteren. Tijd om de taxi naar het vliegveld te nemen en een kwartiertje later maken wij bepakt en bezakt ons laatste geld op aan een hotdog bij het meest communistische fastfood restaurant wat er bestaat. Met zeven man op vier vierkante meter en één klant voor ons duurt het tien minuten voordat ons warme hondje, die door maar liefst vier verschillende mensen met één taakje is bereid, van de band komt. Het smaakt er niet minder om en ik zou er zeker nog een hebben besteld als we in het bezit waren geweest van nog wat kippen. De riedel van inchecken, visum aanvraag en douanecontrole duurt langer dan de hele vlucht zelf en binnen no time staan we op Vietnamese bodem. Nog even ons visum ophalen en betalen en ons derde land is een feit. Hoe dichter je op de bagageband staat hoe sneller je je bagage krijgt. Tenminste, dat lijkt men hier te denken want het ziet hier zwart van de gespannen Aziaatjes die ongeduldig wachten om vervolgens halsoverkop achter hun koffertje op de band aan te rennen. De taxirit bestaat uit manoeuvres waar een hele uitzending Blik op de weg aan zou kunnen worden gewijd; rechts inhalen, al dan niet over de vluchtstrook, sneller wisselen van rijbaan dan Kim-Lian van der Meij wisselt van kapsel, agressief toeteren naar medeweggebruikers (later komen we erachter dat dit een uiterst normale gang van zaken is) , het negeren van meerdere verkeerslichten... Moet ik doorgaan? Echter, we overleven de rit en worden in een overvolle straat gehaast en bijna letterlijk uit de taxi gegooid. In het hotel wacht ons een oase van rust en luxe want onze kamer is kosteloos geüpgraded en er wacht ons een heuse stoomcabine/bubbelbad/welnessdouche. Ooit in een bar in Hanoi geweest? Wij ook niet. Ik zet me even over mijn vermoeidheid heen en laat het verbluffende old quarter van Hanoi tot mij komen. Toeterende scooters, hordes mensen en talloze overvolle winkels vullen het straatbeeld en na het vinden van een pinautomaat (waar we onze portemonnee met een luttele 2.000.000 Dongh vullen) vluchten we het eerste de beste cafe in wat we kunnen vinden. Onder het genot van een Sapporro luisteren wij naar de country-achtige klanken van een John Denver look-a-like. We filosoferen over het feit dat het fantastisch zou zijn als onze John uiteindelijk gewoon een stiekeme Vietnamees is met de stem van een verstokte oude Amerikaan. Volgens Jordie is dit onmogelijk maar als de band klaar is met spelen blijven we er bijna in... John is inderdaad een loempia in cowboykleren! Net als ik over mijn vermoeidheid heen ben is het sluitingstijd en een beetje teleurgesteld keren we naar het hotel terug. Het feit dat Aziaten niet goed tegen alcohol kunnen wordt tijdens onze tocht meerdere malen bevestigd want we zien menig Vietnamees over straat rollen. We kopen nog snel een authentiek Hanoi biertje om die vervolgens in stijl in ons eigen mini-welnesscenter op te drinken. Welterusten Hanoi!