Hectisch Hanoi II

In Hanoi houdt men niet van uitslapers want nadat we om 7uur door de wekservice worden wakker gemaakt (waarom blijft een raadsel) worden we door de speakers op straat door een luide vrouwenstem uit onze slaap gehouden. Als dit het noodsignaal is en ze waarschuwt ons voor het naderende einde dan gaan we slapend ten onder, want met oordopjes in slapen we zelfs door het geluid van alle brommende en vooral toeterende scooters in Hanoi heen. En geloof me... Dat zijn er veeeel! Als wij oplotseling wakker schrikken en naar de tijd kijken vliegen we uit bed want we willen niks missen van het ontbijt, het zit bij de prijs in en dat laten wij Hollanders natuurlijk niet voorbij gaan. Als Geer en Goor na een facelift zitten we aan het ontbijt, onze ogen zijn dik en de vouwen staan nog in onze wangen, maar we hebben het gered! In de kamer worden we langzaam echt wakker en na een verfrissende, heerlijk warme douche maken we plannen voor de volgende dagen. Halong Bay staat op ons verlanglijstje en dan graag even tijdens een luxe tweedaagse cruise, Jordie valt toch langzamerhand binnen de doelgroep gezien zijn grijze manen. Vervolgens de korte termijn plannen, wat doen we vandaag? Eerst maar eens een kijkje nemen bij het beroemde Hoan Kiem Lake, waar een gouden schildpad in de 15e eeuw een zwaard zou hebben verduisterd. Zodra we op straat staan vliegen de wild toeterende scooters ons letterlijk om de oren en al na enkele stappen zit Jordie dicht bij een epileptische aanval. Maar hij is een grote jongen en na een paar keer diep ademhalen, wat hier door de uitlaatgassen makkelijker klinkt dan het in werkelijkheid is, herpakt hij zich en we kunnen door. Even terugkomend op onze toeterende taxichauffeur van gister, het is hier heel gewoon om constant toeterend achter het stuur te zitten, dus die overtreding schrappen we bij deze uit de aflevering. Het duurt even voordat we doorhebben hoe we het beste een straat over kunnen steken aangezien de scooters zich lijken te vermenigvuldigen zodra je met je ogen knippert. Maar ook als je niet knippert komt er geen einde aan de enorme stroom scooters en dus wagen we het er maar op en volgen het voorbeeld van één van de locals door gestaag in eenzelfde tempo de straat over te steken. Het werkt, we leven nog! Aangekomen bij het Hoan Kiem Lake wanen we ons bijna in een oase van rust want we zijn zeker tien meter bij de weg vandaan en dat scheelt de helft aan geluid en beweging om ons heen. Na wat fantastische afdingskills van Jordie kopen we voor $5,- de, waarschijnlijk illegale, Lonely Planet van Vietnam. Maar daar zie je niks van. Bijna niks dan. Op sommige pagina's is de tekst dubbel afgedrukt waardoor wij ons gaan afvragen of we toch niet stiekem dronken zijn en andere pagina's zitten nog gezellig aan elkaar vast. Geen probleem! We zoeken een stadswandeling uit door the old quarter en gaan vol goede moed op weg. We passeren overvolle straten met tal van winkels die nog voller staan dan het in Ter Aar beruchte Intermodel van Jaco van der Mik. Elke straat heeft zijn eigen handelswaar wat het tot op zekere hoogte redelijk overzichtelijk maakt. Wennen is een groot woord maar we kunnen stukje bij beetje omgaan met de constante stroom scooters die soms zo groot is dat hele kruispunten vollopen. Op de meeste stoepen staan ook nog eens tientallen scooters opgesteld dus we manoeuvreren ons, steeds behendiger, over de overvolle weg. Als we op de voedselmarkt komen worden we geconfronteerd met misselijkmakende taferelen. Dierenliefhebbers moeten dit stukje maar even overslaan... Er staan grote bakken barstensvol levende vissen, schildpadden en kikkers die als legoblokjes boven op elkaar gestapeld wachten tot ze worden geconsumeerd. Ze worden midden op straat geslacht en mijn maag heeft behoorlijk wat moeite om de inhoud ervan niet meteen over straat uit te sproeien. Alles is nat en vies, ik doe mijn best om niet na te denken over wat dit vocht precies is en met mijn slippertjes aan probeer ik als een ballerina op mijn tenen met droge voeten over te komen. Mislukt. Na de fruit en notenafdeling denk ik enigszins genezen te zijn en nog een beetje wankel gaan we verder met de tour. Voordat ik er erg in heb passeren we een barbecue met daarop onze eerst gespotte gebraden hond en mijn maag is weer terug bij af. Op zich was ik voorbereid om echte hotdogs te zien in Vietnam maar gezien ik nog revaliderende was van de gestapelde schildpadden viel deze hond, ondanks dat 'ie er goed gaar uit zag, behoorlijk rauw op  mijn dak. Ik ben dankbaar voor de afleiding die het zigzaggen tussen de claxonnerende tweewielers mij brengt en weet het beeld van de gegrilde hond van mijn netvlies te verdringen. We lopen door en komen in een straat waar het asfalt goud en de lucht rood ziet van alle glinsterende goud-rode offergaven en de bedrijvigheid lijkt hier op zijn hoogtepunt want het gekrioel van scooters, straatverkopers en voetgangers lijkt zich, zover ik kan kijken, uit te strekken. Na een paar uur ondergedompeld te zijn in de mierenhoop die Hanoi heet zijn we meer dan ooit toe aan een biertje en vanaf het balkon van een van de vele eettentjes slaan wij op een veilige afstand deze bizarre wereld gade. Het is niet overdreven als ik zeg dat we fysiek en mentaal uitgeput zijn en het liefst zouden we nu, net als vroeger, slapend naar huis (lees: het hotel) willen worden gedragen. Jordie zakt weg in een diepe slaap en ik notuleer onze avonturen zodat niets van dit bizarre avontuur vergeten wordt. Een paar uur later hebben we de gebeurtenissen van vandaag redelijk verwerkt en na het markt debacle van vanmiddag heb ik even geen trek in Vietnamees. We gaan naar een, voor Vietnamese begrippen, luxe en duur Australisch restaurant en laten ons in de watten leggen door de uiterst attente en vloeiend Engels sprekende bediening. Mijn maag schreeuwt om een hamburger en als blijkt dat die zijn uitverkocht ben ik even ontredderd. Wat nu? Ik heroverweeg mijn opties en besluit dan toch dat ik na vandaag alleen nog kan functioneren met een knijter van een steak in mijn maag. Het feit dat we van het geld dat deze steak kost met twee personen in een VIPbus van Kanchanaburi naar Chiang Mai kunnen reizen of maar liefst twintig biertjes kunnen kopen negeer ik voor het gemak even. En dat is maar goed ook want het was het meer dan waard! Samen smullen we van de heerlijkheden en zielsgelukkig en stralend stappen we deze hemel uit en vallen meteen keihard terug in de helse drukte van deze verbazingwekkende stad. Na nog een tonnetje of twintig in onze zak te hebben gestoken gaan we naar onze stamkroeg, we waren er gister immers ook al, en sluiten we de dag op gepaste wijze af.