Moeder gans

Na een hobbelige nacht waarvan Jordie en ik minstens de helft wakker hebben gelegen komen we om half 9 alsnog redelijk slaapdronken aan bij het busstation van Sihanoukville. Met een spontane just out of bed look klimmen we uit onze suite en terwijl ons bewustzijn zich nog in niemandsland lijkt te bevinden worden wij door hordes tuktuk chauffeurs aangevallen. De ware aard van Jordie komt boven want deze Jood wil weer het onderste uit de kan halen en de onderhandelingen worden gestart. Uiteindelijk vinden we een chauffeur die ons voor $5 naar het hotel brengt en onder luid protest van de andere chauffeurs scheuren we er vandoor, een grote stofwolk achterlatend. We hebben nog een extra passagier bij ons in de vorm van de tweejarige opvolger van het familiebedrijf, gekleed in 102 dalmatiers pyjama die Jordie enigszins verward (huh, het waren er toch 101?),  die allerminst onder de indruk lijkt van deze twee westerse reuzen want hij draait zich abrupt om. Een rit van tien minuten brengt ons bij het hotel wat op een steenworp afstand ligt van het strand en wat ook nog eens een fantastische keuken heeft. We ontbijten met een blauwe kaas salade die na weken zonder echte goede kaas ronduit hemels smaakt en binnen een paar passen staan we op het strand waar heerlijk fijn, wit en vooral warm zand zich tussen onze tenen wringt. Linda de mobiele schoonheidsspecialiste heeft zich in mij vastgebeten en voor ik het weet lig ik op een zonnebedje terwijl mijn benen worden geëpileerd met een soort epileertouw. Au!!! Dit is blijkbaar de prijs die ik moet betalen voor het niet scheren van mijn benen de afgelopen dagen... Mijn kuiten tintelen en na verloop van tijd ontstaat er een uiterst sexy retro polkadot printje op mijn onderbenen. De rest van de dag is één grote verwennerij en bestaat voornamelijk uit zwemnen, eten en slapen. Ik durf het zelfs weer aan om voor het eerst in dagen een biertje te bestellen terwijl Jordie het braaf houdt bij een colaatje light. Vandaag beleef ik een primeur want ik zet mijn eerste stappen in de heerlijke warme zee en als een echte Ariël beweeg ik mij sierlijk door het water, tenminste dat hoop ik. We doen ons tegoed aan verse salade en overheerlijke frietjes en we verbazen ons als de restjes na een uur ongemerkt van ons bordje zijn verdwenen. Onze lunchtafel is ineens omgetoverd tot plaats delict en dat zal dan ook de reden zijn waarom de bediening pas uren later de pd vrijgeeft en de rommel opruimt. Het wemelt op het strand van de dames en heren die zonnebrillen, fruit, kreeft, sieraden en massages willen verkopen maar die vallen net buiten het daderproefiel. Helaas lopen er ook heel wat kindertjes in vieze kleren met grote vuilniszakken flesjes en blikjes op te rapen en sommigen proberen zelfgemaakte armbandjes te verkopen. Zouden deze kleine boefjes onze frietjes hebben gestolen? Ik hoop het! Als Jordie met Blauwman aan het einde van de middag verwikkeld is in een heftige strijd om de prinses te redden krijgt hij plotseling hulp uit onverwachte hoek. De vermeende verdachten van de frietverduistering duiken plotseling op en ze zijn niet meer uit de buurt van Jordie en Blauwman weg te slaan. De twee kleine kereltjes en het meisje nestelen zich bij Jordie op schoot en gaan onder luid gelach en gegil de strijd aan met de verschillende monsters. Het is een vertederend gezicht om de drie kansarme ukkies even zorgeloos en vrolijk op te zien gaan in het spel terwijl mijn lieve grote Jordie als een soort moeder gans zijn kroost bij elkaar houdt. Er sluit zich nog een meisje aan bij het legioen en met zijn vieren hebben ze de grootste pret. Wanneer ik mijn camera pak om dit hartsmeltende tafereeltje op de foto te zetten blijkt ook dit apparaat reuze interessant want één van de vier, het jongste meisje van het stel, poseert en vrolijk op los en wilt ook graag zelf even de fotograaf uithangen. Jordie en ik laten ons gewillig op de foto zetten en we vrezen dat we voorlopig nog wel even op het strand zitten met deze schare aan ukkepukken. Omdat het de armzalige situatie waarin deze kinderen verkeren niet zal veranderen wanneer zij door bedelen geld in het laatje brengen besluiten we dan ook om ze dit niet te geven. We kunnen wel iets anders voor ze doen en Jordie gaat op pad terwijl ik door het viertal liefdevol wordt veroordeeld tot de kieteldood. Wanneer hij terug komt met voor ieder een pakje koekjes zijn de vrolijke lachebekjes door het dolle heen, het lijkt alsof ze de ellende even zijn vergeten en we worden inniger geknuffeld dan Gaston met een grote cheque. Met een gevoel van geluk vanwege het zorgeloze moment dat we met de kinderen beleefden maar ook met een gevoel van onmacht om niets constructiefs voor ze te kunnen betekenen verlaten we het strand. De afgelopen dagen hebben ons goed gedaan en inmiddels zijn we veranderd in de goddelijk bruin gebronsde reuzenkreeft, een verre neef van de willekeurig roodwit gestreepte variant. Na een verkoelende douche en het aantrekken van een schone feestjurk zijn de prinsesjes klaar voor het Happy Hour en dorstig begeven wij ons naar de bar. Met een biertje voor Jordie en een wodka-mangosap voor mij, ik geloof dat ik weer beter ben, vieren we het blije uur op een klein terras onder de roze hemel. In gedachten volgen we de instructies op die Blöf ons, onder begeleiding van romantische pianoklanken, toezingt in het prachtige nummer dansen aan zee. Hopelijk gaan we die gedachten de komende week omzetten in daden, ik kan niet wachten! We smikkelen van een ultravers plateau met inktvis en garnalen en onder het mom 'vis moet zwemmen' bestellen we uiteraard nog een rondje 'fris'. We schuiven bij het sfeervolle restaurant van het hotel aan en worden verrast door een wel heel bijzonder soort regen. Het regent geen mannen, geen zonnestralen en helaas ook geen meters bier maar mieren, die met bosjes op ons neer lijken te vallen. Tijd voor een ander tafeltje! Na een heerlijk en vooral erg vullend diner besluiten we dat we best nog één of twee afzakkertjes kunnen nemen in één van de vele barretjes, het is tenslotte maar 7 weken in het jaar vakantie.