Last day in paradise

The day after... En geen greintje pijn. Ons laatste dagje op het strand is aangebroken, morgen maken we de oversteek naar Bangkok en dus zit er niets ander op dan vanavond ons boeltje in te pakken. Extra genieten dus vandaag. De enige missie die op het programma staat is het terugvinden van het toeristenwinkeltje om de slipjes van Calvin Klein om te ruilen voor hun grotere neefjes. Maar eerst even heerlijk op een bedje onbezorgd genieten van onze voorlopig laatste zonnestraaltjes op het strand. Jordie houdt nauwkeurig alle nationale en internationale nieuwsfeiten bij terwijl ik ijverig aan de dagelijkse verslaglegging werk. Dit is een creatief proces dat niet gepusht moet worden en daarom wissel ik het notuleren af met het verslinden van het boek over de Engelse krijgsgevangene. Tegen het einde van de middag hebben we ons psychisch voorbereid op het naderende afscheid van Calvin en zijn kleine vriendjes en dus gaan we op jacht naar dat ene winkeltje. Het is duidelijk dat niemand hier zin heeft om opnieuw het wiel uit te vinden want naast tal van boekingskantoortjes waar je een tour kan boeken barst het aan weerszijden van de straat van de toeristenwinkeltjes die allemaal dezelfde spulletjes verkopen. Na even zoeken hebben we de juiste gevonden en na een kort afscheid is de missie geslaagd. Met een tasje slipjes in de goede maat verlaten we het zaakje en gaan we op zoek naar een ijssalon waar we als twee kleine kindjes op de stoep voor de deur gretig aan de smakelijke zelfgekozen bolletjes likken. We reserveren voor morgen vast een bus die ons, eenmaal aan de overkant, naar Bangkok zal brengen en als we de naam van Mitchel laten vallen volgt een grote glimlach en een fikse korting. De zon kan nog geen afscheid van ons nemen en dus zakken we even later toch weer heerlijk neer op onze strandbedjes. Blauwman is al een tijdje naar de achtergrond verdrongen, die *#% eindbaas is onoverwinnelijk, en onze nieuwe activiteit bestaat uit een ouderwets potje kaart. We gaan nog een laatste keer in zee en als de zon langzaam en oogstrelend mooi ondergaat is het mooi geweest. Na een verfrissende douche pakken we onze backpacks weer in, het is een heuse puzzel en een prestatie van formaat als blijkt dat alles past. Door de enorme ronde omvang en het waarschijnlijke overgewicht hebben onze tassen meer weg van twee met hengsels uitgeruste wrattenzwijntjes dan van de functionele backpacks die het eigenlijk zijn. Beneden aan de bar drinken we een biertje met onze kersverse Belgische buren en daarna worden we door onze rammelende maagjes naar het eerste de beste restaurant gedirigeerd. Ondanks dat de rijst en de noodles ons onderhand behoorlijk de neus uit komen besluiten we nog één keer om ons een typisch Thais tweegangenmenu te laten serveren. Onder de muzikale begeleiding van de plaatselijke Marco den Hollander genieten we van tempura garnalen en tropische curry's. Marco moet nog wel het één en ander investeren in zijn zangkwaliteiten want de nummers zijn voor het grootste deel te herkennen aan de muziek aangezien zijn fonetische uitspraak zo onherkenbaar is als b100 undercover. Later zitten we met onze witte kadetjes diep weggezakt in een zitzak op het strand en terwijl onze Scandinavische buren vreedzaam hun waterpijp rond laten gaan houden wij het bij onze favorieten. Als bedankje voor onze gastvrije host hebben we een ansichtkaart met een mooi Thais tafereeltje van een man en een vrouw en Crea en Bea knippen ijverig hun pasfoto uit om deze op de kaart te bevestigen. Een kunstwerk van formaat is geboren en tevreden duiken we ons hemelbedje in.