De slooooooowboat

De wekker in de vorm van schreeuwende machines gaat weer vroeg en we verlangen heimelijk naar een vrediger vorm van ontwaken. Jordie heeft zich ontdaan van enkele ongemakken maar zijn fysieke gesteldheid is er niet veel beter op geworden. Gezien het verplegersvak in de familie zit ontferm ik mij moeiteloos over mijn patiënt door hem liefdevol wat pillen toe te stoppen in de hoop dat hij wat opknapt. Nadat we de schoppen koning achterlaten checken we uit en schuifelen voorzichtig richting een etablissement met WiFi en puppies! De eetlust van mijn arme patiënt is nul en dat is het teken dat ik me toch langzaam echt zorgen ga maken. Met mijn eetlust is weinig mis, behalve misschien dat ik om 9uur 's ochtends hunker naar een Griekse salade met veel feta en olijven. Met een knuffelig hondenkindje op schoot heb ik geen WiFi nodig en terwijl Jordie leest over de sportprestaties van onze landgenoten vertroetel ik het kleine pluizige bolletje. Tegen de middag hijsen wij onszelf en onze tassen omhoog en zetten koers naar de Speed Ferry. Later deze dag komen we erachter hoe ironisch de naamgeving van dit vervoersmiddel is. Ondanks dat de officiële vertrektijd 12uur is zitten wij omhalf twee nog te wachten op deze zogenaamde snelle boot. Ongeduldig ijsberen eerder deze middag heeft zijn vruchten niet afgeworpen dus leggen wij ons neer bij het feit dat de Cambodjaanse tijden nogal fluctueren en vermaken onszelf met lezen, verhalen schrijven en yahtzee. Wanneer er dan eindelijk een boot aankomt is het een drukte van belang want wij zijn niet de enige ongeduldige reizigers die al uren wachten op deze "Speed" Ferry. Bepakt en bezakt staan we, samen met een flink aantal anderen, op de steiger te wachten maar de hoop op het bemachtigen van een plekje aan boord verschrompeld als een druif in de zon. Hadden we toch onze talisman mee moeten nemen? Waarschijnlijk zou ook dat weinig zin hebben en na tweeëneenhalf uur wachten vaart de ferry zonder ons weg. We arriveren bij het hoofdstuk omgaan met teleurstellingen en als dit een examen onderdeel zou zijn ik zonder enige twijfel zijn gezakt. Als een stomende stier storm ik de steiger af en het enige wat me nu nog kan helpen is een ijskoude Klang en een bord sla. Uiteraard baalt Jordie ook van deze tijdverspilling maar ik heb het idee dat hij mijn reactie bijzonder vermakelijk vindt en in het geniep geniet van mijn uitbarsting. Oke, misschien zijn er ergere dingen op de wereld dan het oplopen van wat vertraging op een tropisch eiland maar ik heb toch minstens een kwartier nodig om van woeste stier te transformeren in mijn relaxte vrolijke zelf. Voor een tochtje van nog geen uur drogeer ik mezelf liever niet maar om een drie uur durende schommeltocht enigszins te overleven heb ik weinig keuze. Meeslepend sla ik een anti-zeeziek-pil achterover met een flinke teug bier terwijl mijn verstand, wat diep naar de achtergrond lijkt verdreven door mijn frustratie, stilletjes roept dat dit misschien niet de beste combinatie is. Met lichte haast prop ik, wederom, een Griekse salade naar binnen terwijl Jordie zijn broodje met jam, hoera hij eet, in laat pakken. Als we in het zonnetje op het bovendek van de slowboat is mijn woede en frustratie langzaam vergeten en met Hakuna Matata in mijn achterhoofd vlij ik me tegen mijn zieke mannetje aan. We maken nog een tussenstop bij het eiland Koh Rong Samloen en wanneer zelfs dit mij niet stoort kan ik concluderen dat ik genezen ben van alle negatieve emoties van eerder vandaag. Ik neem aan dat mijn reispilletje zijn werk doet want, in tegenstelling tot enkele medepassagiers, zie ik niet groen en geel en ben ik zelfs in staat om een boek te lezen. Wanneer de lucht roze kleurt en drie Cambodjaanse marineschepen de horizon sieren spelen we een potje digitaal yahtzee terwijl de haven van Sihanoukvillein de verte opdoemt. Tegen zessen, meer dan 5uur later dan gepland, zetten we weer voet op het vaste land en worden we in een veewagen naar het centrum van gebracht waarna wij direct twee bustickets reserveren voor de reis naar Koh Kong morgen. De behoefte aan een douche is onbeschrijflijk en de bevrediging is des te groter wanneer deze ook nog eens warm en onbeperkt blijkt te zijn. Op het eiland moesten we de koude douche delen en was er een limiet van 1 minuut om water te besparen dus deze sanitaire luxe komt als een geschenk uit de hemel. Nadat we bijgekomen zijn van de reis en blinkend schoon onder de goddelijke waterstroom vandaan komen zijn we klaar voor het diner. Zuster CliviYara voorziet haar patiënt nog even van een roze smartie en zonder met de deuren te slaan verlaten wij het hotel. We zetelen onszelf in twee diepe luie bamboestoelen op het strand en laten een barbecueplateau van vis en vlees op tafel toveren. Hoewel hier ook weer hordes aan kleine kinderen proberen vuurwerk (!?), armbanden en andere prullaria aan de man te brengen lijken ze zich kostelijk te vermaken en ze klimmen bij menig toerist op schoot of pikken een patatje. Zie je wel!! Ondanks mijn liefdevolle behandeling wil mijn oude patiënt nog niet echt opknappen dus geen after-full-moon-party voor ons.