Geen pietsie pech?

Het lijkt of heel Cambodja, of in ieder geval heel Koh Rong, onderhevig is aan constructie want ook hier worden we bruut gewekt door hakkende, zagende en schurende geluiden. Niet erg bevorderlijk voor mijn gemoedstoestand aangezien ik al geen ochtendmens ben maar zodra ik een voet op het witte strand zet ben ik weer genezen van mijn ochtendhumeur. Er hoeft geen nadere inspectie aan vooraf te gaan om te constateren dat de tentakels van de zee zich wel erg ver het strand op klauwen en tijdens het ontbijt bungelen onze voetjes vrolijk in de schuimige golven. Even lijkt het erop dat onze schoppen koning ons in de steek laat wanneer we op zoek zijn naar twee strandbedjes maar niets blijkt minder waar want op het nippertje weten we de twee laatste exemplaren te bemachtigen. De Here Zij Geprezen. Eindelijk kan ik de rust vinden om me onder te dompelen in de wereld van Khaled Hoesseini en ik verslind bladzijde na bladzijde van het intrigerende boek En uit de bergen kwam de echo, terwijl Jordie als echte informatiejunk de (digitale) krant ontleedt. Wederom te weinig actie en avontuur om alinea's lang over te fraseren. We lunchen in het gezelschap van twee pluizige puppies die onbezorgd op hun rug liggen te snurken en geen idee lijken te hebben van het enorme knuffelgehalte waar ze over beschikken. Ik neem aan dat iedereen begrijpt dat we na een zware dag zonnen toe zijn aan een dutje en we vouwen onszelf in ons prachtige gebloemde bedje met turquoise gehaakte hemel. Wanneer we op een terras zitten en een cola light en een biertje bestellen wordt al snel duidelijk dat men hier in prehistorische rolpatronen denkt want zonder vragen wordt de cola aan mij toebedeeld en krijgt Jordie het heerlijke ijskoude blikje voor zijn neus. We ruilen geanimeerd de blikjes om en dorstig laat ik Klang mijn keel binnen marcheren om me vervolgens over de menukaart te buigen. Ik vrees dat de onuitputtelijk lijkende geluksbron die de Koning ons bracht toch zijn bodem heeft bereikt want tegenover me zit een bleek zielig hoopje Jordie me met waterige oogjes aan te kijken. Ken je het sprookje van de twee prinsesjes die in Cambodja op een fleurig eiland naar een Full moon party gingen? Nee? Wij ook niet.