Naar het strand op Nieuwjaarsdag

Traditioneel worden we deze ochtend wakker met een weeïg gevoel, precies zoals altijd op Nieuwjaarsdag. Hé, dat voelt lekker vertrouwd! We zijn ijzersterk en na een in de olie drijvend omeletje voelen wij ons weer helemaal het mannetje/vrouwtje. Het bij je dragen van een buitenlands muntje of briefje schijnt geluk te brengen en wij krijgen heel lief van onze hostess allebei een dollar die we vanaf nu het hele jaar met ons leven zullen beschermen. Na een zoektocht door ons eigen portemonnee vinden we nog wat euromuntjes en dankbaar worden ze in ontvangst genomen. Ondanks de lichte bewolking smeren wij onszelf dik in, factor 50 moet voldoende zijn, trekken ons mooiste zwempakje aan en stappen op de fiets. Eerst nog even langs een travelagent om onze plannen voor de komende dagen vast te leggen. Na lang wikken en wegen hebben we, na de overweldigende ervaring in Hanoi, toch besloten een dag en een nacht in het nog drukkere Saigon/Ho Chi Minh City te willen verblijven en we zijn op zoek naar een nachtbus die ons daar vanaf Nha Trang in luxe naar toe kan brengen. Nachtbus gevonden, tickets geboekt en op naar het strand! We hebben geleerd van gister en schermen onze rode lichaamsdelen keurig af voor de achter de wolken liggende zon. Van sommige fouten wordt geleerd, van andere fouten niet. Ik bestel gewoon lekker recalcitrant een biertje en geniet er dubbel en dwars van. In de bus naar Hoi An heb ik mijn derde (!) zonnebril van deze reis versleten en dus komt het reuzegoed uit als er zo'n typische strandverkoper langs komt met een bord vol glimmende nep RayBan brillen. Ik zet me over mijn schroom heen en begin aan de keiharde onderhandeling. Ik geef mezelf in gedachten een schouderklopje omdat ik er toch zeker anderhalve euro heb afgekregen maar als ik me trots naar Jordie omdraai zie ik dat hij me schamper aankijkt. Ik had lager moeten inzetten, beginnersfoutje. Hoe dan ook, ik ben blij met mijn brilletje en wat maakt die ene extra euro nou uit? Tijdens zo'n lui dagje strand maken we natuurlijk geen wilde avonturen mee en daarom proberen we zelf voor de nodige actie te zorgen. Een week of twee geleden hebben we op de iPad een spelletje gedownload wat bijzonder veel weg heeft van Mario en met een kinderlijke beleving hebben we tijdens onze trein- en busreizen menig level uitgespeeld. We beleven de wildste avonturen en verslaan groene monsters, vuurspuwende bloemen, rode monsters, eindbazen, bot gooiende skeletten en stekelige slakken. Niks leukers dan op het strand de wereld van het ouderwetse platformspel in te duiken en als twee pubers vloekend, scheldend en soms juichend mee te bewegen met de moves van onze  nep Mario. Geduldig wachten wordt beloond en tegen het einde van de middag worden we verrast door een heerlijk zonnetje die de boze wolken heeft verdreven en ons komt verblijden met haar stralende aanwezigheid. Ge-nie-ten! Helemaal met een koud biertje in de hand en een knappe bijna bruine man naast me. De zonsondergang wordt ingezet en het is tijd om op onze minifietsen te springen en richting de kamer te gaan, uiteraard met wat tussenpauzes om de onvergetelijke omgeving vast te leggen (voor het geval dat we het toch vergeten). Zo'n dagje strand gaat je niet in de koude kleren zitten dus we kruipen, na een minuutje zoet spoelen, lekker tussen de frisse lakens. We verdiepen ons in vluchten en hotels voor onze komende bestemmingen, boeken een vlucht naar Phnom Penh voor 5 februari en ontdekken dat hotels in Saigon al vanaf €4,- per nacht te boeken zijn, dat staat ons wel aan! Op weg naar het centrum van de stad lijkt het uitzonderlijk  rustig maar als we eenmaal zijn gearriveerd blijkt ook nieuwjaarsdag één grote kermis te zijn; drukke straten die wemelen van de scooters, fietsen en mensen met mondkapjes en het lijkt alsof ik in een moeilijke mix terecht ben gekomen van Karate Kid en ER. Met moeite wringen we ons tussen de wemelende mensenmassa door. Wij hebben onze portie megadrukte even gehad en besluiten een stukje verderop ons geluk te beproeven tijdens onze zoektocht naar een leuk restaurantje zonder schreeuwende penningmeesteres. Het lukt en bij een klein terrasje aan het water ploffen we neer terwijl we ons laten voorzien van een heerlijk flesje vloeibaar goud. We bestellen een portie gruwelijk lekkere wontons die je, mocht je ooit in Hoi An komen, echt een keer moet proeven. Het lijkt net of of we onze dagen voornamelijk vullen met eten en drinken en tussendoor af en toe nog wat doen, en geloof me, dat is ook zo! Na een heerlijk diner brengen we nog een bezoekje aan de avondmarkt die het noemen eigenlijk niet waard is, ook al heb ik dat zojuist toch gedaan. Tot onze grote schrik is het backpackers café dicht en daarom ontmoeten wij onze vrienden gin en tonic op een ander gezellig terras waarvan de ober van middelbare leeftijd swingend in de deuropening staat. Hoe het kan na deze luie dag wordt nog nader onderzocht maar wij stappen moe en rozig op ons fietsje en duiken linea recta ons bedje in.