Fijn in de trein

Al na anderhalf uur heb ik geen idee meer hoe ik het beste kan gaan zitten en moeizaam vouw ik mijn niet meer zo lenige lijf toch weer in een nieuwe yoga-achtige houding. Jordie heeft zichzelf dubbel gevouwen en ligt met zijn hoofd op tafel te slapen terwijl ik mezelf na twee minuten toch weer uit de knoop haal. Saskia Noort is deze reis mijn redder want tijdens het lezen van haar nieuwste boek Debet vergeet ik even waar ik ben en word ik ondergedompeld in een wereld van moord en intrige. De potige Noorse jongens verderop in de trein, die volgens Jordie Zweeds zijn maar die wij in het vervolg de vikingen noemen, hebben ook geen benul waar ze hun onhandige uit de kluiten gewassen lichamen moeten laten maar vatten het ingenieuze plan op om zichzelf op de grond op te vouwen. Dit blijkt uiterst effectief want al snel klinkt er een  geruststellend monotoom geronk door de coupé. Ik hoop mezelf soepel als een slang van de bank af te laten glijden maar waarschijnlijk ziet het er meer uit alsof er een onhandig nijlpaard bezit heeft genomen van mijn lichaam. Nogal moeizaam probeer ik mezelf als een soort reuzengarnaal op te krullen zonder iemand wakker te maken en moffel de rugzak, die de komende paar uur dienst zal doen als kussen, onder mijn hoofd. Ik moet mijn 'kussen' even opschudden want met een fles deodorant en een camera in je nek slaapt het behoorlijk lastig. Onze overburen stappen halverwege de rit uit en dat maakt dat wij ineens een stuk meer ruimte hebben om onze gekreukte ledematen te strekken. Tussen de verschillende hazenslaapjes door merken we dat de zon langzaam haar entree maakt en in de vroege ochtend maken we kennis met een landschap dat zo uit een Conimex reclame lijkt ontsnapt te zijn. Uitgestrekte rijstvelden, grazende waterbuffels met groene bergen op de achtergrond. We naderen langzaam onze eindbestemming, tenminste, dat denken we, dus we pakken onze logge backpacks en netjes rechtop zittend duurt het toch nog een uur voordat we het station van Hue binnen tuffen. We hebben het overleefd, 13 uur met onze poezelige billetjes op een harde houten Vietnamese treinbank. Het voelt als een hele prestatie en het liefst stappen wij de coupé uit onder begeleiding van een daverende staande ovatie. Helaas staan er alleen schreeuwerige taxichauffeurs op ons te wachten en alsof we nog niet genoeg hebben afgezien gaan we lekker met de benenwagen op zoek naar het hotel. Het zal wel door de impact van de treinrit komen, ons richtingsgevoel en onze kaartlees skills zijn normaal gesproken van het hoogste niveau, want het komende halfuur volgen wij de verkeerde rivier waardoor onze tocht naar het hotel minstens twee keer zo lang duurt. We maken een tussenstop aan de goede rivier omdat onze blazen na 14 uur smeken om geleegd te worden aangezien de treinwc Rob Geus (als hij ook toiletten inspecteerde) direct suïcidaal zou maken. De uiterst vriendelijke, goedlachse en attente ober wijst ons hartelijk de weg naar het blinkende naar bloemetjes ruikende toilet. NIET! Als Jordie ijskoffie in plaats van gewone koffie krijgt daalt zijn humeur langzaam tot het vriespunt en wanneer  meneer ook nog door zijn stoel zakt is het hoog tijd om te maken dat we weg komen en met een donderwolk boven zijn hoofd snelt Jordie hongerig en moe naar het hotel terwijl ik gierend van het lachen achter hem aan hobbel. Uiteindelijk vinden we het hotel en na een reis van slechts 15 uur zouden we het liefst wijdbeens en kwijlend in een slaap vallen om pas tegen de avond weer wakker te worden. De honger wint het van de slaap en als haaien die bloed ruiken snellen we naar een leuk uitziend barretje. Terwijl we weer veel te veel eten op tafel laten zetten zie ik het humeur van Jordie langzaam weer stijgen tot een niveau waarbij hij zelfs bijna weer kan lachen en we eten onze buikjes zo rond dat we bijna rollend de stad zouden kunnen gaan verkennen. Te voet lijkt ons uiteindelijk toch praktischer en vol hernieuwde energie lopen we het oude centrum van Hue tegemoet. Via via komen we terecht bij de beroemde stadsmuur met daarachter een citadel in een citadel in een citadel, veiligheid boven alles! We struinen rond samen met wat andere verloren bezoekers en de vikingen, die gasten zijn ook overal, en overleven een hysterische slappe lach van een half uur waarbij mijn bekkenbodemspieren het ternauwernood winnen van de verlammende kramp waar mijn lichaam in lijkt te schieten. Jordie is gek!  Na een sanitaire stop bereiken we net op tijd de uitgang en via de grote oude stadspoort komen we bij een plein waar het geel ziet van de... nee, niet de Aziaten... chrysanten. De gele chrysant en de sinaasappelboompjes zijn hier wat de kerstboom in Nederland is. De business is booming want iedereen vervoert minstens één plant of boom op zijn/haar scooter, sommigen zelfs tien, en er zijn zowaar tentjes opgezet waar de verkopers in lijken te slapen. Mijn tere huidje heeft behoefte aan wat UV-bescherming en voordat we aan ons schoonheidsslaapje beginnen slaan we even een kostbaar flesje zonnebrand terwijl we van hetzelfde geld met gemak twee keer uit eten kunnen. In het hotel aangekomen zakt Jordie weg in een diepe slaap en ik speur het net af naar een fijn hotel voor het verblijf op onze volgende bestemming, Hoi An. Met wederom knorrende maagjes vanwege onze onverzadigbare behoefte aan voedsel en bier gaan wij lekker dicht bij 'huis' eten bij een, op meerdere fronten, zeer verrassend restaurant. We bestellen een hotpot,  waarvan we geen flauw idee hebben hoe het werkt, en wachten geduldig af. Het gezicht van Jordie vertrekt langzaam van verwondering naar walging wanneer familie rat vanuit het wc raampje een luchtje komt scheppen en midden in zijn blikveld een verkwikkende wandeling maakt over het balkon van het restaurant. Er is niet veel wat Jordie zijn eetlust weg kan nemen maar ratten en ander ongedierte staan aan de top van dit kleine lijstje en hij heeft spijt dat we al besteld hebben. Als echte strijder laat hij zich echter niet uit het veld slaan en we beginnen aan uitdaging hotpot 1.1. Na een korte demonstratie van de serveerster maken wij onszelf meester en meesteres van de tweede hotpot en bij vertrek staat familie rat ons uitdagend uit te zwaaien. We vluchten moe en voldaan naar onze ongediertevrije hotelkamer.hue