Mysterieus Chiang Khong

Wat een voortreffelijke nacht! We hebben als een blok geslapen maar toch ben ik teleurgesteld als de wekker gaat. Het is weer duidelijk, ik ben geen ochtendmens. We checken uit en de hoteltaxi brengt ons naar het busstation waar wij 2 VIP tickets voor de bus naar Chiang Khong op de kop weten te tikken. We mogen dan aan het backpacken zijn maar reizen doen we graag in stijl, zeker als het gaat om een bustrip van 5,5 uur! Terwijl we naar de Subway lopen, waar Jordie nog even aan zijn wifi-verslaving werkt, komen we langs een paar straatkraampjes waar 'ontbijt' wordt verkocht: saté, noodles en gebakken banaan. Jordie en ik zijn allebei erg goed in eten en draaien onze hand niet om voor een traditionele Thaise curry maar dit 'ontbijt' slaan we met liefde even over. Eenmaal in de bus blijken de VIP plekken het geld dubbel en dwars waard te zijn aangezien de stoelen gemaakt lijken te zijn voor mensen met maatje Peter Beense. Ook qua beenruimte hebben we niks te klagen, zelfs de GVR kan hier zijn beentjes nog languit over elkaar kruisen. Een gekregen lupakje wordt in onze hand gedrukt en de bus vertrekt naar het beoogde grensplaatsje tussen Thailand en Laos. We zijn nog geen uur op pad of het eerste Aziaatje rent, met haar handjes voor de mond, kotsmisselijk naar de wc. Enkele minuten later komt ze lijkbleek en wankel weer terug. Dit ritueel herhaalt zich een aantal keer gedurende de reis, die zich haarspeld bocht na haarspeldbocht met een flink tempo door de Noord Thaise bergen voortzet. Ik ben, gezien Jordies rijstijl, redelijk gewend aan dit soort turbulente ritten en eet smakelijk een plakkerig suikerbroodje. Als we arriveren in Chiang Khong worden we de bus uit gezet en een beetje naïef laten we ons in een tuk tuk afvoeren naar de grensovergang, nog in de veronderstelling dat ons hotel daar 5 minuten vandaan ligt. Eenmaal daar aangekomen constateren we al snel dat er iets niet helemaal klopt, de grensovergang is splinternieuw en ligt minstens 6km buiten de bewoonde wereld. Verdwaasd kijken wij schaapachtig om ons heen. Waar gaat het mis? Voor zover ons heilige boek, the lonely planet, predikt gaan er al eeuwen lang slowboats van Chiang Khong (Thailand) de grens via de Mekong over naar HuaiXai (Laos). Uiteindelijk rijden we met dezelfde tuk tuk, dezelfde route met dezelfde schaapachtige blik in onze ogen terug naar waar we vandaan komen, en nog een stukje verder, naar het hotel. Een prima kamer maar boven alles een adembenemend uitzicht over de Mekong waar we onze eerste glimpen van Laos opvangen. Onze veronderstelling over de afstand tussen het hotel en de grensovergang en het sprookje over de slowboats bleek niet helemaal onjuist te zijn, alleen een klein essentieel stukje informatie over de sluiting van deze grens bleek te ontbreken. Jammer dat we niet op een paard, comboylaarzen aan en holsters met pistolen om, het dorp verkennen want op ontdekkingstocht door Chiang Khong hebben we het gevoel dat we in een slechte Westernfilm terecht zijn gekomen. De straten, de winkels en zelfs de bars zijn leeg op wat verdwaalde westerlingen na. Na deze Bollywoodervaring en een overheerlijke lunch, #healthy, nemen we een duik in het wereldwijde web om zo de informatie te vergaren die hopelijk die belachelijke schaapachtige blik van onze gezichten af zal vegen. De nieuwe grensovergang blijkt ook wel friendshipbridge number 4 te zijn en is pas open sinds een maand.Omdat deze brug zover buiten het centrum en de oorspronkelijke grensovergang ligt, zijn de hotels, restaurants en winkels in het centrum zelf tamelijk overbodig geworden omdat alle toeristen direct de grens over gaan. Oooooo, onze schaapachtige gezichtsuitdrukkingen glijden weg en maken snel plaats voor verwondering. Het wordt snel donker en de mooie volle, lichtgevende maan schijnt zijn licht over de Mekong, dit is nu romantiek! Jammer dat onze maagjes zo rammelen... Een vruchteloze foto-upload-sessie in een verlaten internetcafé later gaan we op zoek naar een restaurant wat nog niet gesloten is om zowel onze maagjes als de locale bevolking tevreden de stellen. Na bijna twee weken van verzet collaboreerde Jordie, als een echte militair, aan het Westerse voedsel en bestelde een supersteak met french fries. Yara, trouw als een labrador zoals jullie weten, bleef bij een Thaise Curry en uiteraard een portie loempia's. De volgorde van het menu is wat discutabel en ook de tijd tussen de gerechten varieert tussen de vijf en vijftig minuten. Dat neemt niet weg dat we ons prima hebben vermaakt tussen de honden, de zwaar beschonken locals en de karaoke-achtige band. Één biertje op het balkon en zo gaar als een gympie zakken we weg in een diepe welverdiende slaap.