Erawan Waterfalls

Shit, we hebben vannacht nergens van wakker gelegen. Hoe begin ik nu het verslag van de dag? We hebben heerlijk geslapen, punt. Bel de krant maar vast want Jordie en Yara zaten om 8.30 aan het ontbijt! De mensen van het guesthouse zijn ongelofelijk vriendelijk en willen ons overal mee helpen, wat lastig zat lijkt met het gebrekkige Engels dat ze spreken. Helaas hebben we TukTuk, de door ons zo genoemde chihuahua, al een tijdje niet gezien. Opgegeten misschien? Plan van vandaag is om the Erawan waterfalls te bezoeken en het streven is om de grijpgrage aapjes op veilige afstand te houden. Door de schetige meneer van het guesthouse worden we naar het busstation gebracht. Een prachtige bus uit de jaren 60 staat al op ons te wachten en natuurlijk moeten daar foto's van gemaakt worden. Waarschijnlijk denken die Thai dat we gek geworden zijn. Logisch, ik zou zo'n stelletje toeristen die foto's maken van Connexxion/Arriva bussen ook belachelijk vinden. Voor 50 baht per persoon, omgerekend ongeveer €1-,, worden we in onze super-de-luxe retrobus met ventilator naar de plaats van bestemming gebracht. Een rit van anderhalf uur waarbij we weer een mooi stukje Thailand meepakken. Half ingekakt slaat mijn hart ineens over... Ik zie het mooiste verkeersbord aller tijden: LET OP, OLIFANTEN. Dit moet ik op de foto hebben maar helaas, we zijn er al lang voorbij. Ik zit op het puntje van mijn stoel met mijn camera in de hand om het eerstvolgende olifantenbord op de gevoelige plaat te zetten. Nooit gedacht dat ik ooit opgewonden kon raken van verkeersborden trouwens... Nadat mijn hart aan aantal keer een paar slagen heeft overgeslagen wegens vals alarm, van het bord LET OP, SCHERPE BOCHT wordt ik echt niet warm of koud mensen, is dit dan eindelijk het moment. Verkeersbord in zicht! Klik, klik, klik, klik, klik, klik. Zo, dat was me een beleving. Zou ik het wel overleven als ik ergens deze reis een olifant in levende lijve tegenkom? Hoe verder we van de stad af raken hoe mooier de omgeving wordt. Jordie moet af en toe even mijn kinnetje omhoog duwen want de prachtige natuur werkt verlammend op mijn onderkaak. Een azuurblauwe rivier stroomt  naast ons tussen tropische oevers die veel weg hebben van de speeltuin van Tarzan terwijl daarachter de contouren van de bergen te zien zijn. Hoge bomen, lianen en op de rivier zelf kleine drijvende huisjes. Eenmaal aangekomen worden we als kleine kinderen op schoolreisje dolblij losgelaten in het National Park. The Elawan waterfalls zijn nogal populair, zo blijkt, want er is een flink blik Russen opengetrokken daar. Alcohol is verboden bij de watervallen maar alleen al van de lucht van al die levende wodkavaatjes ga ik hallucineren. Of toch niet? Was dat echt een aap? JAWOHL! Boven ons in de bomen slingeren de apen er op los, wat een feest! De waterval heeft 7 'verdiepingen' die we uiteraard alle 7 willen trotseren. Als we halverwege zijn nemen we een duik in het ernstig verkoelende water. Een hemelse verfrissende ervaring die compleet wordt gemaakt door, geloof het of niet, de enige echte wildlife Dr. Fish. Voor de wereldvreemden onder ons, dr. Fish is in Nederland tamelijk populair, hele kleine visjes die aan je voeten of handen knabbelen om zo het eelt en de dode huidcellen op te smullen. Een heerlijk maaltje voor de vissen en een kriebelige en giechelige ervaring voor ons. Zeker als er spontaan en nogal onverwacht tien visjes aan je voeten, handen, benen en billen (zit daar eelt?!?) knagen. In het echte leven zijn de doktervisjes een stuk groter dan in de Zwaluwhoeve, ze variëren tussen 5 en 30 centimeter. Enig! Jordie staat gillend in het water van ellende. Als je naar zijn voeten kijkt krijgt hij al een toeval dus als zijn voeten door Nemo en zijn vriendjes worden gebruikt als feestmaaltje is hij dicht bij een zenuwinzinking. De waterval zelf is trouwens ook erg mooi, water blauwer dan een smurf en rotsformaties waar je u tegen zegt. Samen met Vladimir en zijn vrienden klimmen we door naar boven. Het pad is glibberig en menigmaal glijden we bijna in spagaat over de rotsen. Maar man, man, man wat is het heerlijk om als een klein kind door de jungle te rennen en de modder tussen je tenen te voelen. Op level 7 verbazen we ons nog even over onze Russische medemens: een pad van een kerel hand in hand met een paar enorme tieten. En o ja, er zat ook nog een meisje aan vast in een klein string bikinietje. Eenmaal beneden wordt het intelligentieniveau van Poetins onderdanen nog even aangetoond. Wie geeft er in godsnaam een salmiakbal aan een aap???? In gedachten zaten wij al in de bus terug toen er rumoer ontstond onder de Russen. Autonoom als we zijn kijken we mee om te zien waar al die ophef vandaan komt. Een leguaan. Of een hagedis. Geen idee maar na vandaag kunnen we toch weer een paar exotische dieren van ons lijstje afvinken. Eerder vandaag werd Jordie ook al blij verrast door een concurrerend slangetje in het water dat vliegensvlug het record van Jordie van den Hoogenband verpulverde. Terug in Kanchanaburi drinken we een lekker lauw biertje en blijven we ons verbazen over het uitzicht over The River Kwai en de floating houses in combinatie met een beeldschone ondergaande zon. Eenmaal in het guesthouse worden wij herenigd met onze vriend TukTuk, die eigenlijk Mollie heet. Wij dachten ergens al dat hij ons bekend voorkwam, die guitige snuit en die ondeugende oogjes. Alleen de bos krullen ontbreekt nog. 's Avonds belanden we bij een bar/restaurant met een aantal onzekere Thaise tieners in de bediening die geen idee hebben wat ze met zulke lange blanke mensen aan moeten. Het moment dat we kunnen bestellen laat daarom even op zich wachten omdat ze een beetje bang voor ons lijken te zijn. Het diner bestaat uit pittig, pittiger, pittigst. Terwijl wij onze monden blussen met Chang bier worden onze gehoororganen verwend door de klanken van een Thais rockbandje. Of de zanger is voor Aziatische begrippen zo heet als een pepertje of de teksten zijn fantastisch, de tent zit in ieder gevoel stampvol. We voelen ons als Chris Zegers tussen de locals, ghughu. Na 2 liter Chang bier taaien we af (wat een woordgrap, Gerard Ekdom is er niks bij). Moe en zeer voldaan vallen we in een diepe slaap.