Vrouw achter het stuur...

Er staat ons vandaag een avontuurlijk dagje te wachten want we gaan een scooter huren om de rest van het eiland te verkennen. Na het ontbijt gaan we op stap en om elf uur zitten we met onze poezelige billetjes op een scooter waar Pink Panter jaloers op zou zijn. Koh Chang heeft één hoofdweg dus verdwalen is een topprestatie. Met onze roze voiture schieten we over het eiland en passeren maarliefst vier olifantenkampen. De Ellies staan rustig langs de weg te herkauwen en wachten op een verse lading toeristen voor het gebruikelijke rondje. Wij zetten koers naar het zuiden zodat ik Jordie kan laten zien waar ik de afgelopen dagen ben geweest en de zweetparels dansen langs zijn hoofd wanneer hij de scooter in de steile haarspeldbochten meester probeert te blijven. Ondanks de soms ellendige weg voel ik me uiterst veilig achter de brede schouders van mijn eigen Valentino Rossi. De zon is wat verlegen maar we laten ons niet uit het veld slaan door wat grijze wolken en een paar dikke druppels. Het uitzichtpunt waar we onze eerste stop maken zal met een strakblauwe lucht en een stralende zon vast oogverblindend mooi zijn maar helaas moeten wij het doen met een grauwe versie hiervan. Als de zon zich weer laat zien maken we nog een stop bij een lieflijk strandje en in een hangmat geniet ik van een verse jus met orchidee terwijl Jordie zijn innerlijke mens verrijkt met een blikje cola, light wel te verstaan! We zetten onze eiland tour voort en komen bij de de pier. Verwacht geen Scheveningse taferelen hier, denk eerder aan een klein op houten palen balancerend pad met aan weerszijden wat winkeltjes en restaurantjes met aan het einde plaats voor een stuk of twaalf boten. De zon is wakker geworden en laat dit op geheel eigen wijze blijken want wanneer we weer op de scooter stappen sissen onze billetjes als speklapjes in een pan bij de aanraking van het loeihete zadel. Onderweg moeten we uitwijken voor een aap die ongestoord over de weg paradeert en even later passeren we ander exemplaar die swingend van tafel naar tafel slingert. Wanneer we het meest zuidelijke punt van het eiland bereiken vind ik dat het hoog tijd is om te wisselen van chauffeur en geloof het of niet maar dit is mijn ontmaagding wat betreft het berijden van een scooter. Alle begin is moeilijk en een beetje schokkerig komen we vooruit maar naarmate de meters asfalt onder ons door schieten gaat het steeds vloeiender en Jordie gaat zich zelfs een beetje ontspannen achterop. Alle verworven credits van de afgelopen twintig minuten worden teniet gedaan wanneer we de steilste haarspeldbocht van het eiland naderen. Vol goede moet geef ik gas en met een aardig tempo bestijgen we de berg terwijl ik de superscherpe bocht steeds dichterbij zie komen. Ik doe verwoede pogingen om bij te sturen maar we rijden te snel en de bocht is onhoudbaar. We smakken op het asfalt en glijden als een bowlingbal verder waarna we schrapend tegen de rotsberm tot stilstand komen. Strike! Als er kegels hadden gestaan hadden we ze zeker allemaal geraakt. Al vloekend klim ik overeind en na een snelle inspectie komen we er allebei met de schrik en wat schaafwonden vanaf. De scooter heeft het wat zwaarder te verduren want de linker spiegel ligt aan diggelen, net zoals mijn illusie dat ik een bovengemiddeld goede chauffeur zou zijn. Misschien doet dat nog het meeste pijn. Gelukkig kunnen we zonder verdere problemen onze tocht voortzetten en na wat geruststellende zwaaitjes naar onze bezorgde medeweggebruikers gaan we weer op pad. Vanwege veiligheidsoverwegingen waar ik verder niet over zal uitwijden is unaniem besloten dat Jordie achter het stuur zal plaatsnemen. Beduusd rijden we verder en na tien minuten kunnen we alweer om ons ongeval lachen ook al ligt het besef dat het een stuk beroerder had kunnen aflopen pijnlijk op de loer. Bij een gerenommeerde garage bestaande uit een met olie besmeurde betonnen fundering met overal rondslingerende materialen en onderdelen die tot aan het plafond liggen opgestapeld wordt de spiegel van onze roze vriend voor een paar euro vervangen en zonder verder zichtbare schade tuffen we voort. We stoppen nog even om onszelf te verzorgen en met wat ontsmettingsmiddel verwijderen we de stukken asfalt uit onze ledematen. Jordie blijft uiterst kalm wanneer we tweemaal eenzelfde soort steile haarspeldbocht tegenkomen maardeze weten we zonder kleerscheuren, schaafwonden en kapotte spiegels te passeren. De komende twee uur toeren we moeiteloos over het eiland waarbij we rubberplantages, baaien en grote stukken jungle passeren. Als we na heel wat kilometers een restaurantje hebben gevonden is mijn achterste reeds in slaap gevallen en tintelend komt deze weer bij bewustzijn. De jongedame in de bediening mist een stukje intelligentie maar ze weet het leuk te compenseren met lieve glimlachjes en onhandig komt ze na drie keer de bestelling te hebben opgenomen toch aan met 3(?!) heerlijke borden met eten. Het is inmiddels tegen vieren dus onze grommende maagjes hebben weinig moeite met het herbergen van al deze heerlijkheden. We trotseren de verraderlijke bergroute op Koh Chang liever niet in het donker en dus klimmen we met een volle maag weer op ons roze ros en met piepende banden scheuren we er vandoor. De terugweg lijkt een stuk sneller te gaan dan de heenweg en we vinden dat we daarom best nog even een kijkje kunnen nemen bij één van de vele watervallen. Helaas zijn we aan het begin van de reis al zo verwend geraakt met de Erewan waterfalls dat dit exemplaar niet erg bijzonder lijkt. Eigenlijk zijn we al afgeknapt wanneer er bij de entree een aapje vastgeketend zit om zo toeristen te lokken. Na een klein uurtje hebben we de scooter geparkeerd en strompelen we naar onze bungalow waar wij schoorvoetend aan Mitchel moeten bekennen dat we een schuiver hebben gemaakt. Wanneer hij heeft gecheckt of wij en de scooter nog in orde zijn verschijnt er een grijns op zijn gezicht en hij feliciteert ons met onze Thai tattoo, een synoniem voor sierlijke schaafwond na een scooterongeval op Thaise bodem. Ajax speelt vanavond en omdat we hem pas morgen hoeven in te leveren pakken we de scooter op weg naar de 'sportbar' waar ze volgens Jordie eredivisie uitzenden. Als we aankomen blijkt dat er inderdaad een tv hangt en wonderwel wordt Ajax ook nog uitgezonden maar de term sportbar is behoorlijk misleidend want ik zou toch zweren dat we in een hoerenkast terecht zijn gekomen. De dames tippelen in kleine kleertjes heen en weer en ze vouwen zich om menig man van middelbare leeftijd heen. Jordie mag dan bijna 31 zijn maar hij is wat deze dames betreft voorlopig nog geen partij. Gelukkig! De wedstrijd verloopt zeer voorspoedig en ergens vinden we het jammer dat we geen knorrende mannen van de tegenpartij om ons heen hebben. Met een voldaan gevoel vanwege de overwinning, het vreugdebier en de bijbehorende kippenppootjes, inktvisringen en frietjes verlaten we het terrein van lichte zede en ondanks dat Jordie over een minuut of 40 zijn verjaardagshoedje mag opzetten vallen wij nog voor middernacht in slaap.