De buit is binnen!

Vandaag is het Lazy Divers, een concept wat op mijn lijf geschreven is aangezien het inhoudt dat we mogen uitslapen en pas om elf uur vertrekken. Wonderbaarlijk genoeg schijnt de zon volop en de wandeling over het strand naar het ophaalpunt laat mij zien dat niet alleen Thailand maar ook Rusland vol onaangename verrassingen zit. Een obese Rus van middelbare leeftijd staat ongegeneerd te zonnen in niets minder dan een glimmend zwart stringetje terwijl hij een dansje doet wat het midden houdt tussen de lambada en de macarena. Ondanks het zonnetje loopt het kippenvel over mijn rug en ik loop in een drafje met een grote boog om deze opmerkelijke showman heen. De weg naar de pier biedt wat uitdaging want steile hellingen en haarspeldbochten volgen elkaar in rap tempo op en achterin de pick-up zijn we getuige van een heuse glijpartij. Een Duitser schuift sierlijk als een iets te dikke sjoelsteen onderuit en het geluid van metaal op asfalt zorgt voor het tweede kippenvelmoment van de dag. Vandaag staan er twee duiken op het programma, een wrakduik bij een Amerikaans bevoorradingsschip dat operationeel was tijdens de tweede wereldoorlog en een koraalduik. Ik ben er meer dan klaar voor! Het wrak is fantastisch en de aanblik van al die vissen die in grote scholen in en om het wrak zwemmen is onbeschrijfelijk mooi. Op 18 meter diepte voel ik me prinses, wat zeg ik, koningin van de onderwaterwereld en alsof ik nooit anders heb gedaan meng ik mij tussen een schol baracuda's. Na een verlate lunch ga ik op voor duik twee en dit is de beslissende ronde. Ik moet wat oefeningen doen met een kompas, wat noodopstijgingen simuleren, mijn masker onder water op en af zetten en mijn mondstuk zogenaamd kwijt raken en terug vinden. Als meester Bram en ik de oppervlakte bereiken feliciteert hij mij op gepaste wijze en met een welgemeend proficiat kan ik mijn brevet in mijn zak steken. Joehoe! Helaas is er geen bier aan boord maar een bekertje ijskoud water proost misschien wel net zo lekker. Nu ik mijn papiertje binnen heb durf ik gewoon Bram te zeggen en we keuvelen wat over het leven op Koh Chang en het leven in Ter Aar. Het feit dat Belgen nogal terughoudend zijn wordt nogal duidelijk en het vragen naar iemands liefdesleven wordt eerder gezien als brutaal dan iets anders. Gelukkig kan Bram het toch wel waarderen dat ik zo direct en oprecht geinteresseerd ben in zijn leven. Helaas voor Bram heeft hij nog niet het juuste madammeke gevonden. Wanneer mijn verlegen duikinstructeur een telefoonske pleegt met een collega aan de wal heb ik het gevoel midden in een aflevering van Samson en Gert terecht te zijn gekomen want de kostelijke Belgische termen vliegen me om de oren en ik moet mijn best doen mijn gezicht in de plooi te houden. Gertjuh, ik bedoel Bram, overhandigt mij mijn tijdelijke diploma en mijn logboek en hoewel het moment niet zo magisch is als het ontvangen van mijn zwemdiploma twee decennia geleden ben ik minstens net zo trots. Het is inmiddels donker als ik de contouren van Star Beach weet te onderscheiden en stralend betreed ik het kleine hemeltje. Als beloning voor het harde werken ontvang ik van de meastro himself een biertje en van Jordie krijg ik een dikke pakkerd. De biertjes in combinatie met de geleverde inspanning deden me gister ongenaakbaar de das om dus hou ik het vandaag bij twee flesjes en stap daarna over op water. Jordie en ik slenteren wat over het strand en nemen plaats bij één van de vele restaurantjes. Jordie besteld een snapper en ik een portie zoetzuur met vis. De verbazing is van mijn gezicht af te lezen als ik een bord voor mijn neus krijg met een hele vis erop. Help!? Onder toeziend oog van Jordie ontleed ik mijn onderwatervriend en het zou me niets verbazen als ik hem eerder vandaag nog guitig langs heb zien zwemmen. Als dat al zo is dan is hij duidelijk incognito want met die stukjes ananas, tomaat en ui op zijn borst had ik hem niet herkend. Met een volle buik bereikt mijn lichaam het energieniveau van een luiaard met pfeiffer en gapend hou ik mezelf staande. Gelukkig is Jordie ook de jongste niet meer en ondanks dat hij de hele dag niet veel meer heeft gedaan dan liggen, eten en lezen begeeft hij zich binnen enkele ogenblikken  snurkend in dromenland.