Boeddha bedankt!

Nu weet ik waarom boeddhisten zo gelukkig zijn want als je netjes en beleefd iets vraagt dan worden je gebeden verhoord. Mijn hele hoofd zit nog vol snot en ik adem zo zwaar als een fervent shagroker maar de misselijkheid en duizeligheid zijn verdwenen, waarvoor duizendmaal dank! Jordie is ook blij dat hij niet langer als verzorger hoeft op te treden en we verschijnen allebei stralend aan de ontbijttafel. Het plan van vandaag ziet er behoorlijk intensief uit dus schrik niet: een knipbeurt voor Jordie, een manicure en pedicure voor Yara en een middagje bij het zwembad, daarna duiken wij in de nachtbus onze uiterst romantische tweepersoons suite in en laten ons horizontaal door het duister naar Sihanoukville brengen. Maar eerst gaan we te voet naar het centrum waarbij wij helaas een stuk of dertig tuktukmannen teleur moeten stellen. Een kapper blijkt een stuk minder makkelijk te vinden dan gedacht en halverwege de zoektocht in de verzengend hete zon lassen we een pauze in om onze innerlijke mens te verwennen met een heerlijk kopje koffie. Ondertussen worden we getrakteerd op een spectaculaire show door een artiest die het beste kan worden omschreven als een combinatie van Hans Klok en Carl Noten, magisch, atletisch en een tikkeltje fout. Toch verrast onze Carl Klok ons door met zijn iele maar gespierde lijfje een paar prachtige zweefduiken door een stellage vol messen en vuur te maken. Hupsakee, dat pakken we gewoon weer even mee hoor! Na de vermakelijke show strijken we met onze hand over het hart en we laten ons door een van de vele opdringerige tuktuk chauffeurs naar een kapper brengen die toch zeker 300 meter verderop blijkt te zijn en de chauf heeft zijn dollar weer makkelijk verdiend. Wanneer we de zaak binnenstappen worden we 50 jaar in de tijd terug gesmeten, dit is dus retro, en ondanks dat de hygiëne niet bepaald hoog in het vaandel staat strijken wij beiden neer voor een uurtje quality time. Jordie's kapsel wordt door de Cambodjaanse kapper Dennis onder handen genomen en mijn handjes en voetjes worden in de week gelegd. Mijn tentakels in maatje olietanker passen niet bepaald moeiteloos in het voetenband maar waar een wil is, is een weg en even later dobberen mijn voetjes lichtelijk dubbelgeklapt in het minuscule tijltje. Uiterst secuur gaan onze dienstverleners te werk, elke nagel krijgt een eigen VIP behandeling en geen haartje wordt overgeslagen. Na dit uurtje van pure verwennerij verlaat Jordie de salon met een fris gekortwiekt koppie terwijl ik mijn nagels nog even laat voorzien van een kek roze kleurtje. De prinsesjes ontmoeten elkaar even later in een barretje en we proosten met een vruchtensapje op onze liefde, gezondheid en natuurlijk onze oogverblindende schoonheid. Na deze bijzonder inspannende trip zijn we nodig toe aan een beetje ontspanning en vliegensvlug begeven we ons naar het zwembad. Ik beoefen mijn nieuwe beroep, Jordie leest de krant en als die uit is kan hij het natuurlijk niet laten om hier ook een verpletterend baanrecord neer te zetten. Helaas hebben de plaatselijke Buurman en Buurman opdracht gekregen een paar tegels naast het zwembad te voegen en tot Jordie's grote verdriet is het zwembad tot nader order gesloten. Elk nadeel heb zijn voordeel, zo predikte ooit een beroemd filosoof, want zo blijft het baanrecord voorlopig onaangetast. Mijn eetlust is terug en dat vier ik met de goddelijkste spaghetti bolognaise die er bestaat, met perfecte al dente pasta en een nog betere rode wijn saus. Het is de bedoeling dat we rond half acht worden opgehaald voor de nachtbus en zelfs na ruim vier weken Azië hebben we nog niet geleerd dat dit ook best een uurtje later kan zijn. Onrustig ijsberen we rond en Jordie krijgt behoorlijk veel zin om iets, of iemand, kapot te maken. Na wat telefoontjes van het hotelpersoneel, zelfs zij vinden het nu wel erg lang duren, en bijna 2 uur wachten arriveert onze pick up. Jordie's binnenste kookt en het stoom komt uit zijn oren maar zoals een echte prinses kan hij zich beheersen. We arriveren bij de bus en voor we door hebben wat er gebeurd worden op een bedje gedropt wat zelfs nog voor een Aziaat te klein is. Wanneer we contact proberen te maken met de, volgens de brochure, Engelstalige chauffeur, co-chauffeur en assistent krijgen we een geïrriteerde blik, een wegwuivend armgebaar en het antwoord dat ze geen Engels spreken. We hebben het gevoel tegenover meester Frank Visser te zitten, dit is mijn uitspraak en daar zult u het mee moeten doen, want er wordt verder geen aandacht aan ons geschonken. Dit is de ultieme proeve om het examen anger management te halen en we zijn hard op weg om keihard te zakken. Als we na een klein kwartiertje cruisen een stop maken hebben we goede hoop dat we nu naar de juiste suite zullen worden geëscorteerd maar dit blijkt vergeefs. De driekoppige bemanning wordt verdubbeld wanneer er in het dashboard oneindig lang gerommeld lijkt te worden maar ook deze fijne heren spreken geen woord Engels. Als er bij de volgende stop een vrouw instapt doe ik een laatste wanhopige poging om na te vragen hoe het zit en wanneer wij de plekken krijgen waar we voor hebben betaald. De goden zij geprezen want deze dame weet ons, ietwat gebrekkig, uit te leggen dat we over een half uurtje zullen stoppen en dat we dan onze bedjes toegewezen zullen krijgen. Zo'n Cambodjaans halfuurtje duurt gemiddeld twee keer zo lang en tijdens de één uur durende rit verbazen wij ons over de co-chauffeur die, nadat hij smakkend en met volle mond van zijn diner geniet, al zijn afval schaamteloos uit de speciaal hiervoor geopende deur de straat op smijt. De deur sluit weer maar na een onverstaanbare schreeuw gaat hij weer open want meneer moet ook even een dikke roggel en de volledige inhoudt van zijn neus uit de rijdende bus spuwen. Na een nu al turbulent eerste deel van de rit maakt de chauffeur de langbeloofde stop en eindelijk mogen wij onze romantische suite betreden. Deze zogeheten suite bestaat uit twee matrasjes met een majestueuze afmeting van 50 x 160cm, twee smoezelige platte kussentjes en twee donkerbruine lappen die door moeten gaan als deken. Het kan me niet schelen, ik lig lepeltje lepeltje met mijn prinses in een 'luxueuze' rijdende suite die ons over een paar uur gaat afzetten op één van 's werelds mooiste stranden.