Griep in Siem Reap

Joepie, mijn lieve kleine spekbol nichtje Tess is jarig en wordt vandaag alweer één!  Gefeliciteerd dikje! Helaas moet ze haar eerst verjaardag meteen al vieren zonder haar liefste voogden oom Jordie en tante Yara, ook al denk ik dat ikzelf daar nog de meeste moeite mee heb. Dat zal de reden zijn waarom ik vanochtend met een dikke keel, een volle neus en een enorme wolk in mijn hoofd wakker word. Ja lieve mensen, ik heb geen natte koude winter nodig voor een flinke verkoudheid! Met grote moeite hijs ik mezelf uit bed terwijl Jordie me bezorgd aankijkt. Verder dan een kopje thee en een hapje brood kom ik niet tijdens het ontbijt en dat is op zijn minst opmerkelijk te noemen gezien mijn anders zo goede eetlust. Meppie staat weer vrolijk op ons te wachten en snotterend stap ik in de tuktuk. 's Ochtends gaan we de wat kleinere tempels van Ankor Wat bekijken en in de middag gaan we naar een floating village en market. De eerste tempel staat op een flinke berg en hijgend, puffend en steunend sleep ik mezelf de heuvel op terwijl we regelmatig een zitpauze moeten houden. Hoe ga ik dit in godsnaam de hele dag volhouden? Als we op de top zijn moeten we de tempel zelf ook nog eens beklimmen en eenmaal boven duizelt het me aan alle kanten. Een flinke scheut water en het verbluffende uitzicht zorgen ervoor dat ik op mijn benen kan blijven staan en ondanks alles geniet ik van het uitzicht. Gelukkig is naar beneden een stuk makkelijker dan naar boven maar toch rollen de zweetparels over mijn voorhoofd. Jordie heeft het gevoel dat hij als vrijwilliger een dagje met de zonnebloem op stap is maar hij is een uiterst geduldige buddy. Een fris windje tijdens het ritje naar de volgende tempel doet me goed en vol goede moed beginnen we aan nummer twee. De tempel is prachtig maar mijn gemoedstoestand wordt er niet beter op en om de paar stappen moet ik even zitten. Hoewel mijn begeleider al een paar keer heeft gezegd dat we ook terug kunnen gaan naar het hostel blijf ik doorzetten, ik laat me niet commanderen door een kansloos griepje. Hoewel, na tempel zes moet ik wel toegeven dat ik hier gewoon te ziek voor ben en we kunnen niet anders dan het hele middagprogramma in het water te laten vallen. Eenmaal bij het hostel zegt Jordie onze lieve Mep gedag en ik waggel wankel richting zwembad. Als een echte dolfijn duikelt Jordie door het water en ik lig als een walrus uit te puffen op een bedje in de schaduw. Het zit me helemaal niet lekker om mijn knappe vrouwenmagneet in zijn speedo toezichtloos achter te laten maar ik moet echt verkoeling zoeken en met zware benen strompel ik de trap op. Dag schat! Schijtgriep! Terwijl ik kwijlend met open mond en een snottebel aan mijn neus in een alles behalve charmante slaap val drinkt Jordie beneden eenzaam een biertje. Gelukkig heeft mijn middagslaapje iets geholpen want tegen zevenen word ik wakker en voel me een stuk beter, ik heb zelfs honger. Dat gaat de goede kant op en na een verfrissende douche vertrekt het duo van de Zonnebloem per tuktuk richting de stad. Jordie heeft een goed restaurant gevonden waar kansarme jongeren worden opgeleid en wat alleen maar lovende recensies krijgt maar als we daar aankomen blijkt het gesloten. Kak! Een perfect alternatief voor een restaurant met authentieke Cambodjaanse keuken is uiteraard... een texmex steakhouse. Logisch! Nachos, tacos, fajitas en salade. Mijn hemel, zelfs als ik ziek ben zijn mijn ogen nog groter dan mijn maag en ook Jordie kan niet anders dan toegeven dat we een stel onverbeterlijke vreetmonsters zijn. We sluiten de avond af met een romantische wandeling terug naar het hostel en in bed smeek ik de Boeddha van snottebellen, zweetdruppels en andere lichaamssappen om mij morgen in goede gezondheid op te laten staan.