GuerilYara is geboren!

Na een hobbelige rit worden we liefdevol wakker gestompt door de busbeul. Zijn we er al? Buiten is het nog donker en voor mijn gevoel is het nog middernacht maar de bedrijvigheid op straat is er niet minder om. Even terug naar de basisschool want hier komt een een redactiesom voor de oplettende lezer: Jordie en Yara vertrekken om 21.00 met de bus van Nha Trang naar Saigon. Ze zijn een beetje boos op de mensen van het loket en de meneer in de bus. In de bus kiezen ze twee lekkere bedjes en proberen in slaap te vallen. De reis duurt elf uur. Hoe laat komen Yara en Jordie aan op hun bestemming? A. 8 uur 's ochtends B. 10 uur 's ochtends C. Kwart voor 5 's ochtends. Uw tijd loopt. U gaat voor antwoord A? Logisch, daar gingen wij ook vanuit maar het is antwoord C. De Vietnamezen van touroperator Asia Smile hadden vroeger geen geld voor een telraampje en dus arriveren wij om 4.45 am in Saigon.  Wat nu? Een taxi brengt ons naar het hotel, wat nog gesloten is, maar godzijdank is er een Mexicaans restaurant open waar we even wakker kunnen worden met een fantastische cappuccino en een koffie. Waarom een Mexicaans restaurant in godsnaam om 5uur 's ochtends open is blijft ons een raadsel maar we zijn al lang blij dat we hier niet worden toegeschreeuwd. Tegen een uur of zeven kunnen we het hotel, genaamd the Pink Tulip, betreden. Drie keer raden waar de eigenaar vandaan komt en wat zijn geaardheid is. Juist, meneer komt uit Nederland en is overduidelijk van de mannenliefde. Ook blijkt hij nogal praatgraag te zijn en na een uur kletsen over ditjes en datjes ben ik echt toe aan een douche. Onze kamer is nog niet klaar maar we kunnen wel gebruik maken van een andere douche en fris en fruitig komen we weer naar buiten. We maken een plan voor de dag; een stadswandeling met een bezoek aan het War museum in de ochtend en een bezoek aan de Cu Chi tunnels in de middag. Wat een verademing om een leuke, behulpzame en aardige Nederlandse hoteleigenaar te hebben die van alles weet en regelt en waartegen we gewoon even lekker Nederlands kunnen praten. We hadden ons voorbereid op een soort Hanoi in het kwadraat maar dit blijkt volkomen onnodig te zijn geweest want Saigon is bij lange na niet zo druk als het door ons gevreesde old quarter van Hanoi. Na een uurtje struinen belanden we bij het museum en daar moet even een knop om. De tuin van het museum begint spectaculair met Amerikaanse helikopters, tanks en andere gevechtstoestellen maar eenmaal binnen worden de gruwelijke details van de Vietnamoorlog breed uitgemeten met foto's van massagraven, martelingen en genocide die de muren van het museum vullen. Ook is er een zaal met foto's van gehandicapte en mismaakte baby's/kinderen die direct of indirect zijn blootgesteld aan verschillende vormen van chemische wapens. Te vreselijk en afschuwelijk om te omschrijven en met de tranen in mijn ogen en een brok in mijn keel bekijk ik toch elke foto aan de wand. Als we later bij een replica komen van een deel van de martelkamers op gevangeniseiland Koh Dao wordt het zelfs Jordie te veel. Mensen hebben decennia lang gevangen gezeten en zijn uitgemergeld en gemarteld op manieren die jij en ik niet voor mogelijk kunnen houden. Onvoorstelbaar wat hier allemaal al die jaren heeft plaatsgevonden! Het War museum is absoluut iets waar je heen moet als je naar Saigon gaat maar het is ontzettend heftig en reken op een hersteltijd van minstens een uur. Aangeslagen en verbijsterd lopen we terug richting het hotel en de behoefte aan een biertje neemt sterk toe. En ach wat, het is vakantie dus kom maar op met die goudgele rakker. Even later worden we door onze superhost naar het reisbureautje gebracht waar snel blijkt dat ook hier klantvriendelijkheid niet erg hoog in het vaandel staat en de dame achter de balie lijkt met alles drukker bezig te zijn dan met ons. Iets later dan gepland vertrekken we naar de tunnels en het duurt niet lang voordat ik, als erfenis van de fijne nachtelijke busreis, op mijn allercharmantst, met mijn mond wagenwijd open, dromenland bereik. Voor de tweede keer binnen één etmaal word ik in een rijdende bus wakker gemaakt, dit keer gelukkig wel liefdevol. De gids verteld veel over de Cu Chi tunnels en het is onvoorstelbaar dat er mensen zijn geweest die ruim 20 jaar onder de grond hebben gewoond in een gangenstelsel van meer dan 200km lang. Er werd daar gekookt, geslapen, gewerkt en ook de kinderen kwamen ondergronds ter wereld. De guerillastrijders, ook wel Viet Cong genaamd, gingen de strijd aan met het Amerikaanse leger en bouwden daarvoor ingenieuze en voornamelijk pijnlijke vallen. Na een rondleiding langs een aantal van dit soort vallen gaat mijn hart tekeer als Jimmy de gids zegt dat we de shootingrange naderen. Het is niet per se zo dat het schieten met een geavanceerder wapen dan een klappertjespistool bovenaan mijn bucketlist staat maar nu de kans zich voordoet kan ik deze natuurlijk niet laten schieten. Alsof ik een halfje wit bij de bakker haal bestel ik ijskoud tien kogels voor een ak47, een semi-automatisch wapen van Russische makelij. Jordie en ik mogen er allebei 5 afschieten en Yara Croft bijt het spits af. De adrenaline giert door mijn lijf bij het afvuren van mijn eerste kogel, waarbij ik een flinke terugslag in de schouder moet opvangen, en guerilYara is geboren. Ook kogels 2 tot en met 5 bezorgen mij een gigantische kick, ook al heb ik geen idee waar ik op moet schieten en of ik überhaupt iets geraakt heb.  Jordie staat als een echte pro op de range en lijkt nog van de zenuwen nog van de adrenaline ook maar een greintje last te hebben. Stond ik twee minuten geleden nog een semi-automatisch wapen af te vuren, sta ik nu doodleuk aan een Cornetto te knabbelen. Complimenteus als Jordie is antwoord hij, op mijn vraag of ik het een beetje goed heb gedaan, dat hij niets fouts kon ontdekken. Dankjewel schat, voor deze uiterst positieve benadering. We sluiten de rondleiding af met een ondergronds tochtje en kruipen als lemmings door de tweehonderd meter lange tunnel die niet bepaald uitnodigend is voor iemand met claustrofobie. Gelukkig hebben wij daar allebei geen last van maar de zweetdruppeltjes dansen wat af op ons voorhoofd wanneer we de uitgang bereiken. Als we weer bij het hotel aankomen en voor het eerst op onze kamer mogen ploffen we neer op bed en glunder ik nog steeds na van deze dag.  Op het bordje waar normaal gesproken 'do not disturb' op staat, staat nu met sierlijke letters 'too fabulous to disturb' terwijl de achterzijde vrolijk 'I need a make-over' vermeld in plaats van 'please make-up my room'.  Enig, nu kan mijn dag helemaal niet meer stuk. Na een potje skypen met het thuisfront en een flinke douchebeurt om alle modder van ons af te spoelen gaan we op zoek naar een restaurant waar ze een fantastisch happy hour hebben. Op het dakterras met een een enorme bel rode wijn (die gratis is!!!) en een tafel vol eten wordt Jordie onwillens slachtoffer van de man met de hamer. Ik probeer hem nog een bar in te slepen maar het is zinloos, ik zal moeten accepteren dat mijn man aan het aftakelen is...