Pyjamadrama

De Gamma zou hier gouden zaken kunnen doen als de middenstand een beetje zou investeren in isolatiemateriaal, helaas zijn ze bij ons hotel nog niet tot dit inzicht gekomen en daarom schieten we bijna tegen het plafond als bij de receptie de telefoon gaat. Naast drugsgebruikers worden we nu ook aangezien voor ordinaire dieven want bij het uitchecken worden we ervan beticht twee paar slippers (maatje 36) te hebben verduisterd. Wegens gebrek aan bewijs en na het zien van onze voeten maatje trekschuit worden we vrijgesproken en kunnen we strafbladvrij vertrekken. We laten ons afzetten bij het boekingskantoor waar we onze backpacks willen achterlaten en vanwaar onze nachtbus vanavond zal vertrekken, tenminste dat denken we, maar de-alles-is-anders show van vandaag is begonnen. De bus vertrekt namelijk helemaal niet vanaf hier maar vanaf het busstation vier kilometer verderop. In mijn hoofd herhaal ik mantra 'rustig blijven, ademhalen' een paar keer en we maken het plan om onze backpacks hier te laten en te voet naar het zeeaquarium te gaan, tenminste dat denken we. Vanwege TET-holiday is het zeeaquarium dicht en wederom herhaal ik, dit keer wat vaker, de mantra in mijn hoofd die mij helpt mijn rust te bewaren. We leggen ons er maar bij neer dat we, hè wat vervelend, nog een heerlijk dagje op het strand zullen 'moeten' doorbrengen en gaan eerst op naar het Grieks-Vietnamese tentje waar we gaan brunchen, tenminste dat denken we. Vanwege TET-holiday zijn er nog geen boodschappen geleverd, wederom passen we onze plannen aan en belanden bij een fantastische loungebar op de boulevard met uitzicht over het strand en de zee. Dit ontbijt staat met stip op nummer ; de cappuccino is goddelijk, die had ik echt nodig na weken oploskoffie, en het eten en de smoothies zijn ook hemels. De rekening is iets minder hemels maar in Nederland zou dit met gemak drie keer zo duur zijn. Binnen anderhalve stap zijn we op het strand en de kans dat we binnen die tijd een gruizige zwerver tegekomen lijkt me zo goed als nul. Opgelucht nemen we plaats op twee perfect geplaatste bedjes en we doen zo min mogelijk. De tijd vliegt en na een heerlijke middag niks doen is het tijd om afscheid te nemen van het heerlijke strand en de door Russen over genomen stad. We slaan een snackpack in, halen onze backpacks op en laten ons afzetten bij het busstation. Tot nu toe loopt alles nog soepel dus vol goede moed lopen we naar het loket om ons even in te checken voor de bus van 19.00, tenminste dat denken we want vanaf dit moment gaat alles mis... Even alles op een rijtje; we hebben een bus geboekt van Nha Trang naar Saigon die om 19.00 vertrekt, 11 uur duurt en staat omschreven als luxe. Er zitten maarliefst zes mensen achter het loket maar geen van hen speaks a word over the boarder. Toch zijn we in staat om de volgende scenario's te ontcijferen: Eerst zit de bus van zeven uur vol en worden we in de bus van 21.00 geplaatst, daarna is de bus van zeven uur vervroegt en vertrekt om zes uur en weer later gaat er om zeven uur helemaal geen bus meer. We worden 'vriendelijk verzocht' om de bus van zes uur te nemen en als we aangeven het hier niet mee eens te zijn krijg ik, na een hoop boze blikken, een telefoon in mijn handen gedrukt en doe mijn verhaal. De vrouw aan de telefoon is net zo aardig als meneer Jan van de Aarlezer vroeger en boos hangt ze midden in mijn zin op. Meestal is Jordie degene die zijn geduld verliest maar dit keer sta ik snuivend bij het loket en het zal me niks verbazen als er zelfs rook uit mijn neusgaten komt. We worden door een van de loketdames alleraardigst aan onze armen meegesleurd naar een vieze en oude bus met in de laadruimte genoeg vis om de hele visafslag in Scheveningen te bevoorraden. Als de buschauffeur Jordie als klap op de vuurpijl wilt voorzien van een lijntje raakt ons geduld echt op. Dit riekt naar de misdaad... en naar vis! Al kokend van binnen herhaal ik de mantra 'rustig blijven, ademhalen' en hopelijk helpt dit mij om die gleuf van een spleetoog niet door het loketraampje naar buiten te sleuren en haar door Jordie liefdevol te laten liquideren. Een spelletje Blauwman verliezen kan frustrerend zijn maar hier krijg ik echt moordneigingen van. Na veel mantra's in mijn hoofd te hebben herhaald besluiten we om de bus van negen uur te nemen en haastig ontvluchten we het busstation wat we bijna hadden omgetoverd tot plaats delict. De enige mantra die nu nog door mijn hoofd blijft spoken is 'must have beer' en trillend van woede en onmacht nemen we plaats op twee plastic miniatuurstoeltjes. Een halve liter bier later is mijn hartslag bijna weer terug op normaal niveau en we kunnen zelfs weer voorzichtig lachen. Uiteindelijk vinden we zelfs een restaurantje waar we proberen te genieten van het diner en op tijd zijn we weer terug op de plek des onheils. Woest kijkt onze vriendin van het loket ons aan en gebied ons wild gebarend plaats te nemen naast een Frans echtpaar die zojuist eenzelfde ervaring heeft gehad.na veel gezeur worden we als vee naar onze bus gedreven en daar wordt het klantvriendelijke gedrag van de loketdames moeiteloos overgenomen door de chauffeur. Hoe magisch de eerste busreis was zo desillusionerend is deze ervaring. Ironisch genoeg staan er op de zijkant van de bus een aantal steekwoorden die van toepassing zouden moeten zijn op deze maatschappij: klantvriendelijk, op tijd, behulpzaam. Tjah...  Nog net niet met een stok in zijn hand  drijft de chauffeur ons, en onze Franse medestanders, schreeuwend de bus in. Meneer zal wel een dealtje hebben gesloten met één van zijn locale maatjes om hem de beste stoelen te geven want hij jaagt ons tot helemaal achterin op en naast het stinkende toilet is een soort hol waar hij ons weg wil stoppen. De eerste minuut ben ik nog even te verbaasd om actie te ondernemen maar nadat ik langzaam mijn moordneigingen terug krijg klim ik recalcitrant uit het hol en neem plaats op een bedje waar ik wel rechtop kan zitten. De buschauffeur heeft gezien dat ik geen genoegen neem met het benauwde hokje onderin de stinkende bus en met een woeste blik komt hij schreeuwend naar ons toe en gebaard wild dat ik terug moet. Ik pieker er niet over en blijf stoïcijns zitten terwijl Jordie mij redt van deze enge asociale maniak. Het eerste half uur van de rit zit ik met hartkloppingen uit terwijl de busbeul ook de andere passagiers schoffeert maar na een paar leveltjes Blauwman ben ik redelijk ontspannen. Na een nachtkus van mijn medestrijder tover ik mezelf om tot turtle in de hoop deze vreselijke nachtmerrie achter me te laten en weg te kunnen dromen in een wereld waar loempia's en bier onbeperkt zijn zonder dat dit ook maar enig effect heeft op mijn lichaamsgewicht.