Sint Petersburg aan zee

Help! Mijn vriendje is veranderd in een Ninja Turtle! Als ik halverwege de nacht naast me kijk ligt hij met mijn sjaal om zijn hoofd te slapen. Later kom ik erachter dat dit tegen het licht is en al snel daarna transformeer ik mezelf met behulp van mijn trui ook in een geblinddoekte schildpad . In een stapelbedje slapen in een bus die dwars door Vietnam rijdt lijkt verre van romantisch maar toch smelt ik van binnen als ik Jordie opgekruld en met zijn mond open in zijn mandje zie liggen. We arriveren om 6uur in de ochtend in Nha Trang en met een nonchalante out-of-bed look lopen we een beetje verloren over straat. Wij zijn niet de enigen die vroeg op zijn vandaag want ook de locals hebben hun wekkertje op tijd gezet. We zien mensen badmintonnen, voetballen en hardlopen en even voel ik me schuldig dat ik al weken geen sprintje meer heb getrokken. Al snel zien we de zee en nog verder een prachtig eiland waarachter de zon stiekem vandaan lijkt te willen kruipen. We bedenken ons geen moment en strijken neer op het strand om bovenop de stapelbedromantiek nog een portie zonsopgangromantiek te gooien, een beter begin van de dag kan ik me niet wensen, behalve misschien het absurde tijdstip. Terwijl de rest van de wereld gewoon verder gaat en de fanatieke Vietnamese sporters ons links en rechts voorbij schieten staat onze wereld even stil... De zon is op en langzaam komen Jordie en ik weer terug op aarde. Tot zover de bouqettereeks "Jordie en Yara op reis" en terug naar de keiharde werkelijkheid. Het hotel blijkt een stuk ingewikkelder te vinden dan we dachten en na ruim een uur van hot naar her te zijn gestuurd in de verzengende hitte trekken we, lichtelijk gefrustreerd, teleurgesteld in ons kaartlees vermogen en een tikkeltje bezweet, uiteindelijk een taxichauffeur aan zijn jasje. Binnen twee minuten staan we voor het hotel wat ons enerzijds frustreert, we waren zo dichtbij, en wat ons anderzijds toch het gevoel geeft dat we toch nog niet zo heel slecht zijn in kaartlezen. Nog voor 8uur arriveren in het hotel en we hoeven geen moment te twijfelen of we $5,- extra over hebben om nu al in te kunnen checken. Alsof we een dubbele marathon hebben gelopen storten we neer op het goddelijke bed, volgens mij zou beton nog goed zijn geweest, en vallen in een diepe slaap terwijl de rest van Nha Trang langzaam ontwaakt. Tegen tienen, de wekker staat al een half uur te loeien, komen ook wij weer bij kennis en we maken ons op voor een uiterst ontspannen dagje strand. Helaas zijn er bij dit hotel geen fietsen te leen of te huur en dus gaan we vol frisse moed te voet op pad. We zijn al een tijdje op weg als Jordie de schrik van zijn leven krijgt wanneer een zwerver zichzelf een pleziertje lijkt te doen door even lekker aan zijn eigen loempiaatje te friemelen. Een bijzonder smakelijke goedemorgen allemaal! We ploegen onszelf door iets wat nog het meest lijkt op een Russische enclave en vinden een perfect plekje op het strand. Toch nog omringd door Russen in kleine zwembroekjes en nog kleinere bikinietjes verwerken wij de shockerende beelden van eerder vandaag. Vlakbij schijnt een erg goed Grieks-Vietnamees restaurant te zitten en het water loopt ons in de mond bij de gedachte aan een malse souvlaki en een verfrissende tzatziki. Helaas, de zaak is dicht en we schuiven uiteindelijk aan bij een, verrassend genoeg, Russisch restaurant waar onder andere kikker, schildpad, slang, haai, struisvogel en krokodil op de kaart staan. Opgelucht dat ik nergens hond zie staan bestel ik, in het kader van mijn balansmiddag, een salade. Nadat de salade op is en ik bijna mijn bordje aflik komt Jordie erachter dat de schaaltjes die ik aanzag voor dressing eigenlijk bedoeld waren om je handen mee te wassen. OEPS! Dan maar snel weer terug naar het strand om Blauwman te helpen met het redden van de alweer ontvoerde prinses, dat kind moet nodig eens op zelfverdediging! Tegen het einde van de middag doen we nog een paar verwoede pogingen om de laatste zonnestraaltjes te pakken en als de meisjesversie van Jarno van der Ham sleep ik onze bedjes, inclusief Jordie, wat verder het strand op. Heb ik toch nog iets aan lichaamsbeweging gedaan deze vakantie. Helaas is de zonsondergang niet meer tegen te houden en we zetten, via een vruchteloze omweg op zoek naar de ferry, koers naar het hotel. Onderweg wordt Jordie meerdere keren een arsenaal aan drugs aangeboden en als het aan de Vietnamese drugsboeven had gelegen lagen we nu samen hallucinerend met een spuit in onze arm in de stinkende goot. Ajax speelt vanavond en met de vermakelijke vorige wedstrijd nog vers in ons geheugen frissen wij ons op en laten ons door een taxi in het centrum afzetten.  We openen de jacht naar een sportbar maar tegen de tijd dat de eerste helft verstreken is geven we het op. We belanden in een restaurant dat Tarantino heet en als het eten hier net zo goed is als zijn films dan zitten we hier helemaal op de juiste plek. De steak is moorddadig lekker en ook de salade, bruschetta en spaghetti zijn voortreffelijk, net als de service. De avond is nog een baby en daarom laten wij ons zakken in de regisseursstoelen van een bar die de strijd tegen het sekstoerisme in Vietnam tegen gaat en het is ons dus ook een raadsel waarom de jonge, vrouwelijke serveersters er in zulke kleine kleertjes rondlopen. Na een moeizaam maar zeer vermakelijk gesprek met een Fransman van middelbare leeftijd die duidelijk zijn pilletjes niet heeft genomen rapen wij al onze moed bij elkaar en beginnen aan de lange en oneindig lijkende tocht naar het hotel. Ondanks dat de Vietnamezen liever stokjes dan bestek gebruiken  vlijen wij onszelf lepeltje-lepeltje tegen elkaar aan en vertrekken spoedig naar dromenland.