Happy New Year
Blijf op de hoogte en volg Jordie en Yara
30 Januari 2014 | Vietnam, Hoi An
Het is vandaag oudejaarsdag en dat vieren we met een ontbijtje op het dakterras terwijl we uitkijken over de uitgestrekte rijstvelden. Hoewel ontbijt, een noedelsoep om 9 uur 's ochtends is zelfs voor mij een uitdaging maar ik geef niet op en slaag erin mijn bordje leeg te eten. Wat er vandaag op het programma staat is iets waar we al de hele reis naar uitkijken, we gaan naar het strand! Jiehoee! Bikini? Check. Handdoek? Check. Zonnebrand? Check. We stappen op de fiets, die we gratis van de homestay mogen gebruiken, en op lage zadeltjes waarbij onze knieën bij elke omwenteling onze ellebogen raken koersen we zeewaarts. De tocht op zich is al de moeite waard vanwege de mooie omgeving en als we het strand zien moeten we ons best doen om er niet meteen naar toe te rennen. De avonturen van een dagje strand bepreken zich tot het, tevergeefs, smeren van zonnebrand, om de zoveel tijd omdraaien en het lezen van de krant en een boek. Halverwege de dag pakken we de fiets om een ander stukje strand te verblijden met ons bezoek. Gillend als kleuters roetsjen we met onze benen in de lucht van een steile heuvelweg die ons bij strand nummer twee brengt. Inmiddels zijn onze lijfjes, ondanks al het smeren,al behoorlijk door de zon gekleurd en als het na een voortreffelijke lunch tijd is om terug te keren worden wij verrast met hier en daar een branderig gevoel op onze tere huidjes. De steile heuvel weer op fietsen is voor mijn getrainde body natuurlijk peanuts maar Jordie redt het net niet en in zijn laatste poging moet hij zoveel kracht zetten dat zijn ketting eraf vliegt. Ook daar ben je Hollander voor en onder het toeziend oog van een hele Vietnamese familie, inclusief een roodmondige pruimtabak kauwende oma met leprahandjes, rolt hij vakkundig de ketting weer om om het tandwiel. Na nog een beetje extra hulp van de pater Familias kunnen we de route vervolgen. Zodra we op onze kamer zijn maken we kennis met een geheel nieuw soort zoogdier, de willekeurig rood-wit gestreepte reuzenkrab. We zien er belachelijk uit in ons blootje! Echter, het wit en het rood contrasteren lekker met elkaar en aangezien rood volgens de Vietnamezen de kleur van geluk is tellen wij onze zegeningen en stappen onder de douche, die voor deze ene keer ook best koud mag zijn. Op het dakterras proberen we onze plannen verder uit te stippelen maar zelfs onder begeleiding van een heerlijk koud biertje lopen we vast en we besluiten het er maar bij te laten, morgen weer een dag. We doen nog een poging om onszelf, ondanks onze vurige rode kleur, een beetje knap te maken voor de naderende feestavond en stappen verwachtingsvol op de fiets. Zoals Jordie graag citeert: "Het schijnt gekkenhuis te worden vanavond". En inderdaad, de straten zijn voller dan vol en iedereen probeert op het allerlaatste moment nog een gele geluksboom op de kop te tikken terwijl scooters, motors en auto's zich toeterend een weg banen door de massa. Wij getrainde fietsers wurmen onszelf geruisloos en zonder veel moeite door de chaos heen en parkeren deze zorgvuldig aan het begin van het oude centrum. Één ding weet ik zeker, ik kan geen gele chrysant meer zien! We besluiten de penningmeesteres nog een kans te geven maar al snel bewijst ze ook vanavond weer dat ze heeft leren fluisteren achter een F16. Schreeuwend zwaait zij de scepter over zowel het personeel als de gasten. Ondanks deze klantgerichte dame genieten wij van het heerlijke eten en voor het eerst bestellen we een keer niet te veel. Het blije uur (wat overigens van 9 tot 1 duurt) in het backpackers café is ons gisteren nogal bevallen en het feit dat 2% van de inkomsten naar het weeshuis in Hoi An gaat zorgt ervoor dat we er naar harte lust op los bestellen. Tussen alle waterpijp rokende Engelsen, Spanjaarden en Australiërs is het natuurlijke reuze gezellig maar voor het echte authentiek Vietnam tijdens TET moeten we een stukje verderop zijn. We sluiten ons aan bij de hordes locals en komen uit bij de kermis, compleet met feesttent en Jordies favoriete attractie; ballonnen stuk darten. We hebben na het tuben, ietwat beschonken, voor het eerst kennis gemaakt met dit weergaloze kermisonderdeel en ondanks dat het toen geen succes was hebben we ervan genoten. Er staat vanavond een heuse vuurwerkshow op het program en de meeste mensen hebben al een plekje bemachtigd om zo op de eerste rij het nieuwe jaar knallend in te luiden. Het heeft maarliefst 3 weken geduurd maar dit is het moment dat Jordie de HACCP opzij zet en aanschuift aan tafel bij één van de vele straatrestaurantjes waar ze met minimale apparatuur de beste gerechten op tafel zetten. Kort samengevat: We zitten in Vietnam met een borrel in de hand front row tussen de locals bij een traditioneel eettentje op krukjes waarbij onze knieën tot onze schouders reiken en wachten vol spanning op de vuurwerkshow die het nieuwe jaar in zal luiden terwijl we genieten van tal van heerlijke plaatselijke lekkernijen. Kan het nog beter? Ja! We raken in gesprek met onze overburen, jaaaa het zijn locals, en voeren een geanimeerd gesprek dat gaat over de gekke gele chrysant, het eten met chopsticks, de viering van TET en het huwelijk (?!). Dan is het twaalf uur en met een prachtige vuurwerkshow luiden wij zoenend en proostend voor de tweede keer binnen één maand het nieuwe jaar in. Voordat we afscheid nemen van onze nieuwe Aziatische vrienden wordt Jordie nog voorzien van een gouden tip. "Propose her tonight." Geen paniek, Jordie verstond er niks van en heeft de tip dus niet ter harte genomen. Vol goede voornemens beginnen wij dit nieuwe jaar door wat over te hebben voor onze minder bedeelde medemens en brengen daarom nog een bezoekje aan het backpackers cafe en feesten tot het einde van het blije uur. Jordie zijn grijze manen zijn niet de enige tekenen van ouderdom want door de drukte en harde muziek in combinatie met de vermoeidheid en een lichte zonnesteek vindt hij het genoeg geweest. Uitgelaten, blij en een tikkeltje aangeschoten fietsen we terug naar ons logeeradres. Hartelijk nieuwjaar!