Van Halong naar hel ;)

Misschien dat we van al die noodles en chilipeper ons verstand verliezen want onder het mom van 'we zijn er nu toch' staan we om 6uur!!! op om op zee de zon tussen de rotsen op te zien komen. Na een tour over het schip zonder een enkel  zonnestraaltje te hebben gezien nemen we plaats op ons privé balkon en met de nodige koffie worden we langzaam echt wakker. Helaas is de zonsopgang uiteindelijk niet zo spectaculair als we hoopten maar we hebben het toch weer meegemaakt. Ook deze dag staat weer bol van de culturele activiteiten en de eerste activiteit staat om 7.00 op het programma; Tai Chi. Geloof mij als ik zeg dat ik Jordie op tal van onorthodoxe manieren geprobeerd heb over te halen om mee te doen. Niets, maar dan ook niets helpt. Samen met onze Amerikaanse buurvrouw  yoga-docente Michelle a.k.a. Femke, sta ik op het bovendek een soort stervende zwaan show weg te geven terwijl ik al mijn zelfbeheersing aan moet spreken om niet dubbel te klappen van het lachen. Als Jordie van Tellingen gewapend met camera om zijn nek en grijns op zijn gezicht het bovendek betreedt verlies ik even de controle. Een paar tellen later trek ik mijn gezicht met veel moeite weer strak en ga verder met mijn show, weer een verborgen talent wat tijdens deze reis naar boven komt. Je bent wat je eet en na de zoveelste omelet als ontbijt heb ik het idee dat er zich langzaam een schil om mijn lichaam begint te vormen. Na een verrassend warme douche haasten we ons naar de sloep die ons naar The cave of Surprises brengt. We zijn niet de enigen een volgzaam sluiten we aan in de polonaise vol Japanse toeristen met Hello Kitty accessoires, Amerikaanse toeristen met glad gestreken pantalons met sportschoenen eronder en Franse toeristen met guitige zonnehoedjes en witte sokjes met kant. De grot bestaat uit drie delen en bij elk deel verteld onze lieflijke gids sprookjesachtige verhalen bij de stalagmieten- en tieten die met veel fantasie menselijke of dierlijke vormen lijken te hebben. Deel één en twee van de grot zijn mooi maar als we bij deel drie komen snappen we waar die geheimzinnige blik op Kenny's gezicht vandaan kwam toen hij eerder vandaag mysterieus de naam van de grot onthulde. De ruimte is gigantisch en verwonderd kijken we onze ogen uit en proberen deze beeldschone wereld met de camera vast te leggen. Voor we het weten staan we weer buiten en varen we met de sloep weer terug naar het schip waar wij onze spulletjes bij elkaar rapen en ons klaar maken voor vertrek. Maar niet voordat wij onszelf op culinair gebied nog even goed laten verwennen. Na een beetje wachten hier en een beetje wachten daar stappen we weer in het kamikazebusje dat ons terug zal brengen naar het rustgevende en idyllische Hanoi. Tijdens deze rit worden we weer verrast door bijzondere situaties op en rond de weg. Het maken van een u-turn op een zesbaansweg is hier net zo gewoon als het vervoeren van vijf personen op één scooter en ook het verkopen van brood, schoenen en zelfs goudvissen langs de snelweg blijkt uiterst normaal. Normaal of niet, ons blijft het keer op keer verbazen. Hoe groot is de kans dat je bij de toiletten van een wegrestaurant, wat meer lijkt op een kunstatelier, midden in Vietnam ineens een collega tegen het lijf loopt? Over deze specifieke situatie zullen vast en zeker talloze onderzoeken bestaan maar mijn eigen inschattingsvermogen acht die kans nihil. Toch sta ik ineens oog in oog met collega Tessa die net als  ik flabbergasted is en verbaasd stamelt "Wat doe jij hier?". "Ik moest even plassen." antwoord ik droog. Terwijl Jordie met een vragende blik toekijkt bespreken we onze reiservaringen- en plannen en daarna nemen we, nog steeds verrast, afscheid. De versies van de Lonely Planet blijken hier nog illegaler dan in Hanoi want na het aanschaffen van zowel Cambodja als Laos blijken ze schaamteloos uit zwartwit gekopieerde pagina's te bestaan. Zolang de informatie maar klopt. Zodra we in the old quarter arriveren worden we verwelkomd door hordes toeterende scooters en winkelende locals. Met het naderende TET (een feest wat voor ons zoiets als kerst, oud en nieuw en verjaardag ineen is) is iedereen druk met het inslaan van van alles en nog wat en de stad lijkt bijna uit zijn voegen te barsten. We vluchten zo snel als de drukte het toelaat ons hotel in. Als persoon nemen we al ruim anderhalf keer zoveel ruimte in dan de gemiddelde Vietnamees en met onze backpacks op onze rug lijken we helemaal op wandelende bergen wat het manoeuvreren door deze mierenhoop bijna een olympisch onderdeel maakt. We puffen even uit en wachten met spanning af in welke vorm van luxe wij zullen vertoeven tijdens de rit in de nachttrein van Hanoi naar Hue. De enige vorm van luxe die nog beschikbaar is: geen luxe. De komende nacht zullen wij doorbrengen op harde stoelen in het gezelschap van honderden Vietnamezen die, samen met hun bergen spullen, op tijd bij hun familie willen zijn voor het feest van het jaar. We leggen ons er maar bij neer en wagen ons voor de laatste keer in de absurde wirwar van mensen en tweewielers. Vlak voordat Jordie op het punt staat de eerste de beste toeterende Vietnamees van zijn scooter te sleuren  en standrechtelijk te executeren trek ik hem net op tijd een restaurant binnen. Vanaf een, voor zowel voor ons als onze claxonnerende medemens, veilige afstand genieten wij van een mix van salade, pizza, eend en bier en Jordie komt langzaam weer bij zinnen. We sluiten onze trip in Hanoi af op het terras van een, op de vijfde verdieping gelegen, bar met de toepasselijke naam Lake View. Zonder camera en met een frustrerend mooi uitzicht over het verlichte Hoan Kiem Lake trainen wij onze armspieren en nemen afscheid van deze indrukwekkende stad. Keurig op tijd (het kan dus wel!) worden door een taxi opgepikt en op het treinstation weer afgezet. Showtime! Door de receptionist van het hotel zijn we gewaarschuwd voor de enorme drukte op het station en hij drukte ons op het hart om extra goed op de belangrijke spullen te letten. De drukte op het station valt ons alles mee maar als we onze coupe naderen word ik toch een beetje bang. De bankjes zijn van hout en zien er allesbehalve comfortabel uit, backpacken gaat niet alleen over rozen! We laten ons niet kennen en nemen stoïcijns plaats, dit kan nog wel eens een hele lange nacht gaan worden.