Tuben tot we er bij neervallen!

Op tijd zetten we onze eerste stappen in Vang Vieng bij daglicht want vandaag is het tubingday. Deze cultureel zeer verantwoorde activiteit houdt in dat we, samen met een berg andere natuurliefhebbers, in een band de rivier af zullen dalen waarlangs zich verschillende barretjes bevinden waar wij ons nader zullen verdiepen in de geschiedenis en de smaak van het locale distillaat. Voordat we aan deze uitdaging beginnen hebben we een goede bodem nodig en zo gebeurt het dat wij ons niet alleen in de historie van de vloeibare Laotiaanse lekkernijen storten maar dat wij ook de culinaire wonderen van het land ontdekken. Na een korte tuktukrit met onze band reeds in de hand worden we achtergelaten aan de waterkant en gewapend met een waterdichte tas (kak, camera vergeten) en een gezonde lading dorst starten we ons avontuur. Na nog geen honderd meter maken we de eerste stop om onze onbedwingbare dorst te temmen en na een shotje Lao Lao whiskey en een biertje zijn we klaar om verder stroomafwaarts te dobberen. Bar twee dient zich al vrij snel aan en ook daar worden we hartelijk ontvangen met een shotje van eigen makelij. Op een loungebank in het zonnetje zuigen wij de cultuur, en het bier, in ons op en we maken al gauw contact met onze medereizigers waar het intellect vanaf springt. Een Noor die een hekel heeft aan het leger (au) praat honderduit en na overgestapt te zijn op gin tonic, wat in glazen zo groot als vazen wordt aangeleverd, wordt ons Engels met de slok beter. Tijd om ons al tubend naar bar 3 te begeven en met een heel bescheiden vaartje cruisen we gestaag verder. Op het water ontmoeten we een Nederlands koppel, die we overigens al eerder hebben gezien bij Ajax-PSV, en we raken gezellig aan de praat, wat wij overigens liever omschrijven als 'fieldresearch voor ons antropologisch onderzoek'. Onze Engelse taalvaardigheid is met sprongen vooruit gegaan sinds deze educatieve trip maar we zijn toch blij dat we lekker kunnen overschakelen naar het Nederlands. Sander en zijn vriendin, wiens naam ons even ontschoten is, wonen in Amsterdam en zijn al een tijdje samen op reis. Als we vaag de naam van onze woonplaats laten vallen, in de veronderstelling dat ze geen idee hebben waar het ligt, klinken er zowaar wat woorden van herkenning. Sander blijkt filmwetenschappen te hebben gestudeerd in Utrecht en heeft met Michiel en Wietse Koppelman in de klas gezeten. Wat is Nederland toch klein hè mensen? De vazen in bar 3 zijn niet aan te slepen en in het zonnetje zetten wij ons 'onderzoek' voort en we spreken af om vanavond nog een drankje te doen in the Kangaroo bar. Dan ineens ontstaat er rumoer want het is bijna zes uur en dat betekent dat we onze banden in moeten leveren anders krijgen we onze deposit niet terug. Aangezien we daar weer een extra vaas van zouden kunnen kopen spoeden wij ons met band en al naar de tuk tuk. In totaal blijken wij nog geen 10% van het totale parcours te hebben afgelegd en we kunnen er maar niet achter komen hoe dat nou kan... Eenmaal back in town rennen we als kippen zonder kop door de stad om op tijd het reisbureautje terug te vinden waar wij onze trip hebben geboekt. Buiten adem komen wij tien seconden voor 6 met onze bandjes onder de arm aan en dankbaar nemen wij onze deposit in ontvangst. Hongerig van ons 'onderzoek' bestellen we voldoende eten voor een weeshuis, wat overigens gewoon op gaat. We strompelen, na een bezoekje aan de plaatselijke kermis, 'huiswaarts' om onszelf even op te frissen en een uurtje rust te pakken voordat we onszelf nog wat vazen gunnen in de bar. Dat uurtje rust weten we te rekken tot de volgende ochtend 9uur...