Bbq en cocktails in Luang Prabang

De stille nacht wordt in de vroege morgen omgetoverd en een bedrijvig en luidruchtig PekBang laat van zich horen. Door de geluiden van scooters, schreeuwende kooplui en slaande deuren zijn wij al ruim voor de wekker wakker. Deze staat om 8 uur, niet wetende wat de tijd van vertrek zal zijn, maar 9 uur, met eventuele uitloop, lijkt ons een mooie tijd om vanuit te gaan. Laos heeft een tijd lang onder Franse vlag geleefd en daardoor is de Laotiaanse eetgewoonte anders dan die van de Thaise buren. Zo is op elke hoek van de straat een boulangerie te vinden met verse broodjes, croissants en bagels. Nadat we een heerlijk ontbijt hebben ingeslagen spoeden we ons naar de slowboat steiger, waar we wederom niet de enigen blijken te zijn. Jordie ziet nog net twee goede stoelen vrij en zo snel als onze backpacks het toelaten haasten we ons naar de plek waar we de komende uren zullen vertoeven. Eenmaal geïnstalleerd vallen we aan op ons traditionele ontbijt waaronder een broodje, met de lekkerste kaas die onze Franse vrienden ooit hebben ontwikkeld, la vache qui rit! Hoe hebben we ooit zonder kunnen leven? De aanstekelijke lach van de koe heeft zijn uitwerking op ons en gelukzalig, en een tikkeltje slaperig, beginnen we aan vaardag twee. We varen langs groene tropische oevers, afgewisseld door groene tropische oevers die zich op hun beurt weer laten afwisselen door groene tropische oevers. Daarnaast passeren we weer enkele onvoorstelbaar primitieve dorpen met, hoe kan het ook anders, prachtige en fotogenieke traditionele Laotiaanse bewoners. Onder het mom van 'wie wat bewaard heeft wat' openen wij met een dorst opwekkend pssssch onze laatste Thaise biertjes. Even voor de bezorgden onder ons, wij drinken tussendoor ook voldoende water maar dit lijkt ons niet de moeite waard om in elk verslag te vermelden, een Aziatisch biertje daarentegen is elke vermelding dubbel en dwars waard. Als een sliert omringd door natuurschoon slingert de Mekong voort en af en toe stoppen we bij kleine, in de jungle gelegen dorpjes om wat locals af te zetten of juist op te halen. Al met al is deze tocht een hele belevenis maar wat mij betreft was een reistijd van drie uur ook best geweest. Wij troosten elkaar door, als een stel hippies, een biertje en een portie instant noodles te delen aangezien er van onze miljoen kippen nog maar een paar over zijn. Hopelijk is er in Luang Prabang een bank die ons kan helpen om het euforische gevoel van het miljonairschap terug te krijgen. Ik heb het gevoel dat ik 20 jaar terug ga in de tijd want de irritante vraag 'zijn we er al bijna?' blijft door mijn hoofd spoken. In gedachten zit ik op de achterbank met mijn rood-wit gestreepte shirtje, korte broekje en gympies aan te kauwen op een Fruitella en stel keer op keer deze zelfde vraag. Na een lange dag van maar liefst  8 uur varen komen we aan in de buurt van Luang Prabang, maar niet in de stad zelf zoals ons, en al onze 80 medereizigers, was voorgehouden. Verwarring lijkt onze nieuwe favoriete gemoedstoestand te worden aangezien we er weer geen banaan van begrijpen. We laden onszelf en onze tassen uit en sluiten in de rij bij onze eveneens verwarde medereizigers. In Nederland zou je een verharde kade niet meer dan normaal vinden maar hier in Laos neemt men genoegen met een stijle en zanderige oever. Eenmaal boven blijkt er een heus tuk tuk station te zijn en voor 20.000 Kip per persoon (nog geen €2,-) worden we naar de stad gebracht, die tien kilometer verderop ligt. Samen met 6 andere reizigers, en hun backpacks, worden we in het wagentje gepropt en als laatste hang ik met één bil over het randje van de tuk tuk. Een kwartier later lopen we met onze tas op de rug door het lieflijke Luang Prabang, op zoek naar ons hotel. Na verschillende keren de weg te hebben gevraagd komen we na 20 minuten lopen op praktisch dezelfde plek uit als waar we begonnen zijn. Na deze leuke tour du centre (jaja, wij spreken ons woordje over de grens wel), komen we erachter dat ons hotel op nog geen 100 meter van de plek ligt waar we een half uur eerder zijn uitgestapt. Maar dat neemt niet weg dat deze tour uiterst vruchtbaar was aangezien we weer een miljoentje rijker zijn en de kans om de quote 500 te bestormen aanzienlijk vergroot is. In het hotel worden we heel hartelijk ontvangen en krijgen we de mededeling dat onze kamer geüpgraded wordt. Altijd leuk en na ons rondje door de stad vermoeden we dat het verblijf hier wel eens wat langer kan gaan duren dan de geboekte 2 nachten.  Dit gevoel houdt aan als we tegenover het hotel een restaurantje spotten met een fantastische tuin. Binnen 2 minuten heeft Jordie een Laotiaanse viervoeter op schoot in de vorm van een gruizige kat. Heel erg lekker want het is 's avonds best fris hier. We noemen hem toepasselijk Phu Si, naar de heuvel die midden in het centrum van de stad ligt. We bestellen een biertje en besluiten om traditioneel en authentiek Laotiaans te gaan barbecuen. Het middenstuk van ons tafelblad wordt verwijderd en daarvoor in de plaats komt een stenen pot vol gloeiende kolen met daarbovenop een soort gong waar wij ons vlees EN onze soep zelf kunnen bereiden. We krijgen een emmertje met bouillon, een schaal met groenten en een schaal met vlees en gaan ijverig aan de slag. Al snel zitten wij met roodgloeiende wangetjes, dizzy van de rook te smullen van de zelf getrokken soep en de heerlijke malse waterbuffel. De vlammen spuiten onder de schaal vandaan en de bediening komt regelmatig langs om het vuur te temperen met grote ijsblokken. 89.000 Kip lichter (nog geen €9,-) is het tijd voor frisse lucht en met volle buikjes schuifelen wij langs de vele gezellige barretjes en uiterst relaxed van de barbecue rook belanden wij in de reggaebar. We bestellen twee Laotiaanse cocktails bij deze ruimdenkende bar en genieten samen met de homoseksuele locals van Franse en Laotiaanse komaf van deze drastische en waarschijnlijk katergaranderende drankjes. Na drie slokken ben ik er wel achter dat ik het morgen zwaar ga krijgen maar eigenwijs als we zijn bestellen we er gewoon nog twee. Net als we gewend zijn aan de gemoedelijke, losse en uiterst relaxte sfeer waarbij Laotiaans linedance en uitdagend poolen op het menu staan, wordt de dansvloer vrijgemaakt voor een show waar Epke en Jeffrey nog wat van kunnen leren. Vier kleine, gespierde breakdancers stelen de show met hun spectaculaire backflips, flairs en headspins. Jordie wil ook graag zijn kunsten laten zien en daagt me uit voor een potje pool maar onervaren in het spel weiger ik beleefd. Gelukkig vindt Jordie een tegenstander in een zeer serieuze, waarschijnlijk Duitse, fanatiekeling en helaas maar waar moet hij het toch echt tegen hem afleggen. Na nog een drankje te hebben besteld treedt de Laotiaanse wetgeving in werking en om 23:30 is het tijd om ons biertje achterover te tikken want de kroegen moeten sluiten. Wat zijn dit voor tijden joh? Uiteindelijk blijkt de Laotiaanse wet onze redding te zijn geweest want, ook al zijn wij nog zulke geoefende drinkers, nog een slok meer van deze plaatselijke cocktail en Yara had traditioneel boven de pot gehangen de volgende ochtend. Weltrusten!