Tocht over de Mekong

Weer gaat de wekker wat mij betreft te vroeg, hoewel een half uur later dan gepland, en met mijn gezicht nog vol vouwen gaan we op stap. Hoe we het gaan doen weten we nog niet precies maar we willen de grens over en dan in Laos met de slowboat middels een tweedaagse trip over de Mekong, via een nachtelijke tussenstop in het aan de Mekong gelegen plaatsje PakBeng, naar Luang Prabang. Een tuk tuk pikt ons op en brengt ons naar de hypermoderne grensovergang waar wij, het komt vast door het vroege tijdstip, wat gedesoriënteerd heen en weer ijsberen. Eenmaal door de paspoortcontrole blijkt dat we met een bus de Friendshipbridge over gaan en er in Laos weer uit mogen om ons visa on arrival te regelen en uiteindelijk het land officieel binnen mogen treden. De begeerlijke stempel in ons paspoort is gezet en we hebben inmiddels onze eerste voet op Laotiaanse bodem gezet. In Laos betaald men met de munteenheid Kip, enig! We spoeden ons naar de ATM om onze eerste Kippen te scoren, we hebben ons nog nooit zo rijk (en sterk) gevoeld: 1.000.000 Kippen in één hand. Hoera, we zijn in een klap miljonair en sterkste man en vrouw van Nederland!! En dat zonder gouden koffertjes, rode knoppen en Linda de Mol. Ondanks onze enorme rijkdom doet Jordie nog een verwoede poging om af te dingen op de taxi, een soort kleinvee-wagen. Poging mislukt maar de choof brengt ons wel exact waar we moeten zijn, bij de 'haven' van de slowboats. Ironisch genoeg kunnen we vanaf deze plek ons hotel in Chiang Khong gewoon zien liggen, in 3uur tijd zijn we hemelsbreed misschien 300 meter opgeschoten. 100 meter per uur lijkt me wel een recordbrekend gemiddelde. Na een kaartje voor de slowboat te hebben gekocht vinden wij het wel tijd worden voor een ontbijtje met een welverdiend biertje on the side. Dit keer geen Chang, geen Leo en geen Singha maar Beerlao, wat meteen in een 0,6l fles voor ons op tafel wordt gezet. Yam! Bang om de boot te missen zitten we onrustig billenschuivend op het terras. We schuiven ons broodje naar binnen, tikken ons bier weg en spoeden ons (na een lunchpakketje te hebben ingeslagen) naar de boot. Anderhalf uur later zijn we nog steeds geen meter opgeschoten en onze toch al bijzonder lage gemiddelde snelheid van vandaag wordt drastisch omlaag geholpen. 4,5uur na vertrek uit het nog steeds zichtbare hotel vertrekken we eindelijk, in een slowboat ingericht met oude autostoelen en stampvol met ongeduldige mensen, richting PakBeng. De komende 6uur genieten wij van een fascinerende tocht over de Mekong, die zich slingerend een weg baant tussen de bergen. Rotsoevers wisselen zich moeiteloos af met onverwachte zandbanken en we kijken onze ogen uit. Toch begin ik langzaam aan het landschap te wennen want knikkebollend sukkel ik, in verschillende oncomfortabele houdingen, weg om steeds na een paar minuten wakker te schrikken. Ooit een Laotiaanse koe gezien? Nee? Wij ook niet, en daarom fotograferen we de neefjes en nichtjes van Bertha 38 en Willem 4, die onbezorgd tikkertje lijken te spelen aan de oevers van de Mekong. We komen langs verschillende dorpjes die aan de rivier liggen en vanaf een afstandje maken we kennis met groepjes dolenthousiaste kindertjes die zwaaiend en juichend aan de oevers staan. Terwijl de meisjes als volleerde Laos Next Top Models een catwalk show weggeven, zijn de jongetjes druk met het aannemen van poses waar de gemiddelde bodybuilder nog wat van kan leren. Geanimeerd klikken wij met onze camera's en proosten wij met een Beerlao op een onvergetelijke tocht. Het begint al donker te worden en de aangename temperatuur lijkt met de zon achter de bergen te zijn verdwenen. Trillend als rietjes kruipen we tegen elkaar aan terwijl de boot onverstoord verder sputtert over de oneindig lijkende Mekong. Als we PakBeng hebben bereikt begint zich een schouwspel af te spelen van drukte en hectiek want iedereen wil van de boot af met zijn spullen. En niet over 5 minuten, nee NU! Bij het betreden van de oever worden we zoemend omsingeld door kindertjes die als hyperactieve bijtjes om ons heen dartelen. De snack bende van PakBeng is onverbiddelijk en  wij staan onze chips, drop en appels gewillig af aan deze kleine boefjes. Het bereiken van het hotel brengt een luxe met zich mee, namelijk dat we na 6uur op een oude autostoel eindelijk onze lijfjes kunnen strekken en we belanden languit op het (ietwat harde) matras. Jordie zag het blijkbaar allemaal even niet meer zitten want hij had er bijna voor gezorgd dat onze kamer, het hotel en misschien zelfs wel heel PakBeng in rook waren opgegaan. Wie zet er nou een wc-rol bovenop een brandende geiser? Deze geiser bezorgt ons echter wel na 3 dagen eindelijk weer eens een warme douche die, in hartje winter Laos, als welkome verassing komt. Hier is de kinderarbeid duidelijk nog niet afgeschaft want tijdens het diner worden wij bediend door een chefkok, gastvrouw en ober die gezamenlijk nog niet eens in de buurt komen van de leeftijd van Jordie. Een beetje ongemakkelijk laten wij ons het eten smaken en ondertussen zoeken wij, ondersteund door vriend wifi, een hotel uit voor als we morgen arriveren in Luang Prabang. Het wordt een verblijf van twee nachten in The Villa Merry Lao III. Ach wat, Lao III of Willem IV, het gaat erom dat je authentiek blijft. We laten een fooitje achter voor de kids en gaan, geïnspireerd door Willie, bij de buren nog een authentiek Laotiaans biertje halen alvorens wij ons in onze net niet afgebrande hotelkamer te ruste leggen.