4 stille kilometers door Kanchanaburi
Blijf op de hoogte en volg Jordie en Yara
08 Januari 2014 | Thailand, Kanchanaburi
Dit keer geen hitsige buren maar een overenthousiaste hotelmedewerker die ons om 7.15 weet te 'verblijden' door traditionele Thaise muziek aan te zetten afgewisseld door tromgeroffel met een volume van een 100- koppige fanfare. Na het ontbijt hebben we een superverfrissende duik genomen in het zwembad waar Jordie van den Hoogenband in recordtempo een aantal baantjes trekt. Plan van vandaag: Thailand-Burma Railway museum, Kanchanaburi war cemetery en JEATH war museum. Met onze backpacks op de rug en een watertje in de hand gaan we op pad. Het Railway museum is enorm indrukwekkend, kort samengevat: ten tijde van WOII liet Japan een spoorweg van meer dan 400km bouwen door gebruik te maken van meer dan 60.000 krijgsgevangen die onder onmenselijke omstandigheden werden vastgehouden; vergelijkbaar met de voor ons meer bekende concentratiekampen. Ook Nederlandse militairen bouwden mee aan de zogenaamde Death Railway, waar de beroemde Bridge over the river Kwai een onderdeel van is. Velen stierven door gebrek aan voedsel, water, medische voorzieningen en hygiëne en het keiharde regime wat de mannen dwong 16-18 uur per dag te werken. Vlak voor het museum was de oorlogsbegraafplaats waar we vol bewondering de Nederlandse namen op de graven lazen die zich bijna oneindig ver uitstrekten..... We waren er stil van.
Na deze bijzondere ervaring lopen we verder stroomafwaarts op zoek naar het hotel en het JEATH war museum. Een beeldschoon tafereel van floating houses op de rivier en prachtige bergen op de achtergrond deed ons de gruwelen van WOII vergeten. Na 4km met volle bepakking en een gevoelstemperatuur van 40 graden zijn we inmiddels behoorlijk doorweekt, conditie waar ben je? Ons guesthouse blijkt in het oude centrum van Kanchanaburi te liggen midden in een typisch Thais wijkje omringd door gigantische tempels. We kunnen het totaal aantal gespotte monniken vertienvoudigen want we zien ze overal; achterop de scooter, bij een straatkraampje, op het plein bij de tempels. Net als de honden trouwens, die we in massa's tegenkomen op straat maar die ook graag bij hun baas in de mand op de scooter zitten. Bij het lieflijk uitziende guesthouse met een tuin waar tuinman Rob stinkend jaloers van zou worden maken we meteen vrienden met de chihuaha die hier absoluut de miniatuurkoning van het guesthouse lijkt te zijn. Na een hartelijk ontvangst met een kopje Yellow Tea (waarbij we Nicolette van Dam in ons achterhoofd zijig horen zeggen 'maar dit is gewone thee') worden we naar onze kamer gebracht. Onze logge medereizigers in de vorm van rugtassen blijven achter om op de spullen te passen en wij vertrekken met een vederlicht rugzakje naar het JEATH museum waar foto's en schilderijen van de periode van de bouw van de Death Railway tentoon zijn gesteld. Een monnik lijkt speciaal voor ons pontificaal voor onze neus een stoepje te gaan vegen waardoor de fotograaf in mij een sprongetje van geluk maakt. Meneer de Monnik, u staat er prachtig op. Tijd voor een ietwat late lunch (17.00) OP de River Kwai. Met deze eetgewoonten en dagelijkse lichamelijke inspanning komen we over 7 weken atletisch, bruin en uiteraard superslank terug. Waar kan ik tekenen? Volgens ons kaartje is het busstation dichtbij dus gaan we op onderzoek uit want het plan is om morgen met de bus naar Erewan Naturepark te gaan. Een natuurpark met grote watervallen, hete bronnen en kleptomane apen. Als dat geen feest is weet ik het niet meer. Het busstation is snel gevonden en ook de bus naar Chiang Mai is gelokaliseerd. Voldaan en apetrots op onze geslaagde speurtocht keren we terug naar onze kamer waar we een hoognodige douche nemen. Ook onze kleertjes zijn toe aan wat verfrissing dus het eerste wasje is een feit. Lieve lezers, ik weet het, je kan voor een euro een kilo was laten doen maar een ijverige huisvrouw als ik houdt deze bezigheid graag nog even in eigen hand. Terijl ons wasje hangt te drogen spoeden wij ons naar een etablisement waar we ons tegoed zullen gaan doen aan heerlijke noodles in een badje van bier.
De term 'Living on the edge' is als echte wereldreizigers natuurlijk op ons lijf geschreven en daarom kiezen wij, kokoshaters in hart en nieren, in het door onze hostess aangewezen restaurant voor Spicy and sour soup with shrimp amd coconut milk. Well, spicy it was. Gelukkig hadden wij onze vriend Chang op tafel staan, het lokale bier wat perfect werkt als ultieme dorstlesser. Het lijkt in Thailand cultuur te zijn om in het restaurant een tv te hebben waarbij de plaatselijke Goede tijden Slechte tijden wordt uitgezonden en bevangen door het dorstlessende bier maken wij onze eigen nasynchronisatie van een spannende en hartstochtelijke aflevering (tenminste, dat denken we). Nadat we, vanwege het spannende plot, het restaurant bijna zijn uitgekeken gaan we op zoek naar een barretje voor een lekker aperitiefje. Eerder vandaag waren we al maximaal opgelicht door deze tent maar dat laten we naar vier heerlijke cocktails niet nog een keer gebeuren. Vanaf nu zijn wij assertieve globetrotters die niks wijs te maken valt. De rekening wordt na een boze blik en een terechte opmerking over de hoogte van de rekening verminderd en moe maar voldaan verlaten wij deze drijvende oplichterspraktijk. Uiteraard niet zonder genoten te hebben van de livemuziek en natuurlijk de hartelijke service. Oké, nu is het genoeg met dat sarcasme. We genieten volop en we kunnen soms nog steeds niet geloven dat we hier echt zijn. De honden in de omgeving trouwens ook niet want die blijven aanhoudend blaffen als we langskomen, zelfs als we alle technieken van Cesar Milan uit de kast halen. Weltrusten!
Na deze bijzondere ervaring lopen we verder stroomafwaarts op zoek naar het hotel en het JEATH war museum. Een beeldschoon tafereel van floating houses op de rivier en prachtige bergen op de achtergrond deed ons de gruwelen van WOII vergeten. Na 4km met volle bepakking en een gevoelstemperatuur van 40 graden zijn we inmiddels behoorlijk doorweekt, conditie waar ben je? Ons guesthouse blijkt in het oude centrum van Kanchanaburi te liggen midden in een typisch Thais wijkje omringd door gigantische tempels. We kunnen het totaal aantal gespotte monniken vertienvoudigen want we zien ze overal; achterop de scooter, bij een straatkraampje, op het plein bij de tempels. Net als de honden trouwens, die we in massa's tegenkomen op straat maar die ook graag bij hun baas in de mand op de scooter zitten. Bij het lieflijk uitziende guesthouse met een tuin waar tuinman Rob stinkend jaloers van zou worden maken we meteen vrienden met de chihuaha die hier absoluut de miniatuurkoning van het guesthouse lijkt te zijn. Na een hartelijk ontvangst met een kopje Yellow Tea (waarbij we Nicolette van Dam in ons achterhoofd zijig horen zeggen 'maar dit is gewone thee') worden we naar onze kamer gebracht. Onze logge medereizigers in de vorm van rugtassen blijven achter om op de spullen te passen en wij vertrekken met een vederlicht rugzakje naar het JEATH museum waar foto's en schilderijen van de periode van de bouw van de Death Railway tentoon zijn gesteld. Een monnik lijkt speciaal voor ons pontificaal voor onze neus een stoepje te gaan vegen waardoor de fotograaf in mij een sprongetje van geluk maakt. Meneer de Monnik, u staat er prachtig op. Tijd voor een ietwat late lunch (17.00) OP de River Kwai. Met deze eetgewoonten en dagelijkse lichamelijke inspanning komen we over 7 weken atletisch, bruin en uiteraard superslank terug. Waar kan ik tekenen? Volgens ons kaartje is het busstation dichtbij dus gaan we op onderzoek uit want het plan is om morgen met de bus naar Erewan Naturepark te gaan. Een natuurpark met grote watervallen, hete bronnen en kleptomane apen. Als dat geen feest is weet ik het niet meer. Het busstation is snel gevonden en ook de bus naar Chiang Mai is gelokaliseerd. Voldaan en apetrots op onze geslaagde speurtocht keren we terug naar onze kamer waar we een hoognodige douche nemen. Ook onze kleertjes zijn toe aan wat verfrissing dus het eerste wasje is een feit. Lieve lezers, ik weet het, je kan voor een euro een kilo was laten doen maar een ijverige huisvrouw als ik houdt deze bezigheid graag nog even in eigen hand. Terijl ons wasje hangt te drogen spoeden wij ons naar een etablisement waar we ons tegoed zullen gaan doen aan heerlijke noodles in een badje van bier.
De term 'Living on the edge' is als echte wereldreizigers natuurlijk op ons lijf geschreven en daarom kiezen wij, kokoshaters in hart en nieren, in het door onze hostess aangewezen restaurant voor Spicy and sour soup with shrimp amd coconut milk. Well, spicy it was. Gelukkig hadden wij onze vriend Chang op tafel staan, het lokale bier wat perfect werkt als ultieme dorstlesser. Het lijkt in Thailand cultuur te zijn om in het restaurant een tv te hebben waarbij de plaatselijke Goede tijden Slechte tijden wordt uitgezonden en bevangen door het dorstlessende bier maken wij onze eigen nasynchronisatie van een spannende en hartstochtelijke aflevering (tenminste, dat denken we). Nadat we, vanwege het spannende plot, het restaurant bijna zijn uitgekeken gaan we op zoek naar een barretje voor een lekker aperitiefje. Eerder vandaag waren we al maximaal opgelicht door deze tent maar dat laten we naar vier heerlijke cocktails niet nog een keer gebeuren. Vanaf nu zijn wij assertieve globetrotters die niks wijs te maken valt. De rekening wordt na een boze blik en een terechte opmerking over de hoogte van de rekening verminderd en moe maar voldaan verlaten wij deze drijvende oplichterspraktijk. Uiteraard niet zonder genoten te hebben van de livemuziek en natuurlijk de hartelijke service. Oké, nu is het genoeg met dat sarcasme. We genieten volop en we kunnen soms nog steeds niet geloven dat we hier echt zijn. De honden in de omgeving trouwens ook niet want die blijven aanhoudend blaffen als we langskomen, zelfs als we alle technieken van Cesar Milan uit de kast halen. Weltrusten!
-
08 Januari 2014 - 16:09
Jorien:
Ik geniet van jouw verslagen haha. Heerlijk geschreven maak er je werk van XD
Terwijl ik dit verslag lees zit Tess gillend met haar hoofd tegen de deur te bonken hahaha.
Ze kan al Yara en Jordie zeggen gaat snel zeg :-b
Xxxxxx -
08 Januari 2014 - 20:50
Caroline:
indrukwekkend dat al die mensen in de hitte onder afschuwelijke omstandigheden aan die spoorlijn moesten werken.
Tess zegt i.d.d. Yara en Jordie naar de olifanten? xxx -
08 Januari 2014 - 21:06
Truus :
Ook nu weer lekker genoten van jouw heerlijke, zotte, bijzondere schrijfstijl. Ik kijk al weer uit naar het volgende stuk.
En Jordie zet 'm op misschien kun je je plaatsen voor de olympische spelen.
xxxxxxxx -
08 Januari 2014 - 21:34
Opa Eddy The First:
Reizen blijft een feest.
Houdt dit zo vol.
Waar jullie ook zijn.
Geniet er van.
En........... Jordie doet mee aan de Olympische Spelen voor militairen in Libië.
En.....Yara, hoe zit het met de marathon van Saigon? -
08 Januari 2014 - 21:54
Marjolein:
Hoi lieve Yara,
Wat een geweldig avontuur! het is heerlijk je reisverslagen te lezen, veel humor en heel levendig! ik zie het allemaal zo voor me...
Lieve Yara en Jordie, pas goed op elkaar en geniet ervan! ik kijk uit naar je volgende verslag!
Dikke kus,
Marjolein -
09 Januari 2014 - 09:16
Ludie:
Ha kinderen, geweldig om jullie verslagen te lezen. Ik geniet ervan. En zo herkenbaar allemaal om te lezen...., behalve die oplichtingen, hebben wij nooit last van gehad, nou ja ehhh....beetje dan. X -
09 Januari 2014 - 16:31
Anna:
Nog maar zo kort weg en al zoveel indrukken opgedaan.Ook wij waren diep onder de indruk van alle feiten rondom de aanleg van de spoorweg. we hebben temidden van al die vele stene,ook de steen van de schhonvader van mijn us Riet gevonden. Een heel bijzonder momnet,vooral ook omdat je dan het verhaal achter de naam kent. Wisselende stemmingen dus en veel genieten maar lieve mensjes.
Cus,An
Reageer op dit reisverslag
Je kunt nu ook Smileys gebruiken. Via de toolbar, toetsenbord of door eerst : te typen en dan een woord bijvoorbeeld :smiley
