De magische ontmoeting

Ik zou liegen als ik zeg dat we lekker hebben geslapen, de matrasjes zijn hard en geloof het of niet maar het is 's nachts behoorlijk koud daar. Lichtelijk kreupel hijst Jordie zijn oude lichaam uit bed en ook ik kom met mijn stuk jongere lijf moeizaam omhoog. Als een echte Joop van Tellingen loop ik rond met mijn telelens om de dorpsbewoners vast te leggen, ze zijn onbewust zo fotogeniek. Na een ontbijt van Jin zijn we good to go en gaan we op pad. Stuiter de stuiter de stuiter: we gaan op een olifant door de jungle!!!! Maar eerst nog een stuk lopen dus met mijn lichtelijk door spierpijn aangedane onderstel beweeg ik mij zo soepel mogelijk door de mistige bergen die ook in de mist onvoorstelbaar mooi zijn. Even for the record, de trekking die wij doen is ecologisch en authentiek, er wordt geen gebruik gemaakt van massale toeristische aanbieders maar de trips worden bij de lokale bevolking gearrangeerd. Als enige toeristen in de wijde omgeving naderen wij het dorpje waar het Olifantenkamp is (bestaande uit 4 huisjes en met maarliefst 2 olifanten) en mijn hart slaat bijna mijn borstkas uit. En dan gebeurt het...


Mijn hart staat stil en alle lucht wordt uit mijn longen geperst, daar staat ze, het is liefde op het eerste gezicht. Ik sta als aan de grond genageld en kijk Ellie recht in haar prachtige ogen aan. Kan iemand mij even opvangen als ik ter aarde stort? Van buiten zie ik er uiterst beheerst en kalm uit maar inwendig ga ik honderd keer dood. Het moment, waar ik al naar uit kijk sinds ik als zesjarige in het circus mijn hart verloor aan Flavio Tony de olifantentemmer en zijn prachtige olifanten, breekt aan. Ik loop met knikkende knieën wankel op Ellie af terwijl Jordie nergens last van lijkt te hebben en als een volleerde mahout de olifant benadert. Whoeeeaaah! Ik heb Ellie aangeraakt! Trillend als een rietje zet ik met één voet een stap op Ellie haar schouders en ik laat me in trance op het zitje zakken. Mooier kan het niet worden, in een adembenemend mooie jungle rij ik, met Jordie naast me, OP DE RUG VAN EEN OLIFANT. Maar het wordt toch nog mooier. De mahout, die eerst op de kop van de olifant zat, springt soepel op de grond en zegt dat wij, als we willen, op zijn plekje mogen zitten. Ik blijf als een stenen beeld zitten terwijl Jordie acrobatisch naar voren klimt. Een aantal hartritmestoornissen later durf ik te vragen of we mogen wisselen. Met This is the moment van Rene Froger in mijn hoofd wisselen Jordie en ik van plek en vol ongeloof rij ik extatisch als Koningin van de jungle door de rivier met aan weerszijden de bergen vol met prachtige groene bomen en planten. Veel te snel komt er een einde aan deze ultieme droom en na een paar dikke knuffels nemen we afscheid van Ellie die lekker los de jungle in mag om haar nodige 180 kilogram aan eten tot zich te nemen. We vervolgen onze tocht en laten ons op een handgemaakt bamboeraft 2,5 uur lang rondvaren over de rivier waar Jordie regelmatig natte billetjes haalt bij het passeren van enkele kleine, maar toch best ruwe watervalletjes. Ik probeer al een tijdje de juiste woorden te vinden voor het natuurschoon waar we in ondergedompeld worden maar verder dan prachtig, beeldschoon en buitenaards mooi kom ik niet. Maak voor jezelf in je hoofd even voorstelling bij een van deze bovengenoemde termen, vermenigvuldig dat met een factor honderd en beeld je dan de omgeving in waar wij al twee dagen in mogen verblijven. We passeren langs de oevers meerdere malen bewoners van bergdorpjes die vissen, hun was doen in de rivier of vlotten bouwen van bamboe en dit levert mooie plaatjes op. Als we arriveren in het dorp van bestemming krijgen we een overheerlijke lading Pad Thai die wij hongerig en dankbaar naar binnen werken. Gids Jin doet even een tukje in de hangmat en ietwat verlaat komt onze taxi die ons terugbrengt naar het hotel. Op de route terug passeren we meerdere olifantenparken waar tal van olifanten los door de omgeving hobbelen en we moeten zelfs stoppen voor een overstekend exemplaar. Mijn dag kan niet meer stuk, ook niet als we nog 2 uur in de veewagen moeten zitten. Eenmaal in de stad verbazen wij ons over de drukte. Voor de verkeerslichten staan soms wel 50 scooters te wachten met niet sporadisch hele gezinnen van soms wel 5 personen.stoffig en suf arriveren we bij het hotel maar een verfrissende douche brengt ons weer terug op aarde en we spoeden ons richting het oude centrum om onze knorrende maagjes te vullen en een tongstrelende maaltijd later verwen ik mijzelf met een voetmassage. De straat waar ons hotel gevestigd is lijkt aardig op de rosse buurt en de dames staan voor elke bar te lonken naar iedere enigszins westers uitziende man. Jordie slaat, zonder vrouwenverschrikker Yara aan zijn zijde, een bezoekje aan deze barren daarom graag af en stilt zijn honger naar wifi in de hotelkamer.midden op straat is het lastig te ontspannen en na deze toch erg lekkere massage gaan Jordie en ik op jacht naar een bar zonder wanhopig Aziatisch spul voor de deur maar na een uurtje speurneuzenwerk vinden wij dan toch een plekje waar wij ongestoord een biertje kunnen drinken. Als onze oogjes langzaam dichtvallen besluiten we dat het tijd is om te verkassen naar dromenland.